Shetwins Home


Foto: Ogen toegeknepen voor de tropenzon.
Kralendijk 26 februari 2017 Hoe langer we op Bonaire waren, hoe beter het ging met mijn verkoudheid, maar Leo, Fons en Rita begonnen te niezen en te snotteren. Gelukkig konden we al de duikdagen, nog gezond en wel, met ons vier onder water. De eerste duikplaatsen had Fons gekozen maar hij stond erop dat wij de laatste twee zelf kozen. Alles waar ‘ervaren duikers’ bij stond werd afgekeurd. We zijn geen 40 meer. Dan keek ik naar de gemakkelijkheidsgraad om te water te gaan, of er stroming was, wat er te zien was. Onze keus viel op nr 49 Salt Pier en nr 17 Weber’s Joy. Kantduiken, betekende in Frankrijk meestal vanaf een zandstrand het water instappen. In Bonaire stap je in de meeste gevallen over afgestorven koraal. Wat van ver, op keien en stenen lijkt, zijn eigenlijk kunstwerkjes, harde overblijfselen van koralen. Ik begon meteen mooie exemplaren uit te zoeken om mee naar huis te nemen, maar Fons vertelde dat dit verboden is. En Leo wilde geen verboden spullen in de bagage. Spijtig. Wij moesten dus over die dode koralen stappen om in het water te geraken, soms een paar meter, soms enkele trappen, soms een dam. Al de duikers gingen voorzichtig te water, hand in hand, voetje per voetje. Dat Leo en ik het extra moeilijk hadden, lag een beetje aan onszelf. Toen we een lichter pak kochten, namen we ook meteen lichtere botjes. Koude voeten zou toch geen probleem zijn. Had ik spijt, dat onze duikbotjes met stevige zool thuis in de kast lagen terwijl de koralen venijnig in onze hielen en voetzolen prikten. Bij de derde duik viel ik, in de branding, op mijn knieën. De blauwe plek heb ik nog. Ik deed geen poging meer om recht te staan maar trok mij gewoon over de bodem naar dieper water. Dat werd voor de rest van de vakantie mijn manier om te water te gaan, op de buik, beter dan omver gekegeld te worden door een golf. De laatste twee duikstekken waren mooie plaatsen. Salt Pier is een bouwsel in de zee, op hoge poten, waar vrachtschepen het zout uit de zoutmeren komen laden. Als er geen boot ligt mag je duiken. Er waren enorm veel vissen. We zijn al wat gewoon, maar hier rond de pijlers krioelde het van de vis. Op een bepaald moment zag ik een vis, heel dichtbij, die groter was dan mezelf. Waw! Weer een nieuwe ervaring. Onze laatste duikstek, Weber’s Joy, stond beschreven als een plaats waar fotografen hun hart kunnen ophalen. We moesten wel enkele trappen af, in vol ornaat, maar het loonde de moeite, veel begroeiing, veel vis. Dat er veel onderwaterfotografen passeerden merkte Leo toen hij een roodfilterke vond. Bij wijze van test hield hij dit voor ons toestelleke en de foto’s van die laatste duik zijn spectaculair beter van kleur. Weer wat bijgeleerd. We hopen dat Fons en Rita hun zoektocht naar een zeepaardje, beloond mag worden. Wij zijn alweer in België. Niet zonder de nodige hindernissen. In Schiphol werden onze paspoorten vier keer gecontroleerd en we werden ook gefouilleerd. Bij de allerlaatste controle ‘Niets aan te geven’ moest Leo aan de kant. Zijn identiteitskaart stond ‘geseind’! In Lissabon is zijn portefeuille ooit gestolen en men dacht dat men met de gestolen kaart te maken had. Dit zorgde toch voor een half uur vertraging. We zijn hier in Affligem al naar het gemeentehuis geweest. Daar beweerde men dat de kaart niet ‘geseind’ staat? Vanaf nu zullen de paspoortcontroles dus wat spannender zijn.
Foto : Duiken op Bonaire..
Kralendijk 23 februari 2019 Onze duikreis naar tropisch water begon niet onder goede omstandigheden. Ik was koortsig, had hoofdpijn en een geïrriteerde keel. Dan is tien uur stilzitten in het vliegtuig geen pretje. Voor Leo evenmin. Hij had last in zijn rug. En zijn rechterbeen, dat hij vorig jaar openhaalde, zwol op door de decompressie. Toen we eindelijk onze eerste stappen op de bodem van Bonaire zetten, leerden we meteen dat het in de tropen altijd waait. Ik denk dat de palmbomen hier nooit stil staan. En het was veel te warm voor onze Belgische kledij. Fons en Rita zorgden dan weer voor een ander soort warmte, fijn. Maar wat Rita gevreesd had, werd werkelijkheid. De pick-up die in ons pakket zat, was er eentje voor twee personen. Al de andere waren verhuurd, dus kropen Rita en ik dicht bij elkaar en Fons mocht in de laadbak. Dat mag hier naar ‘t schijnt. En de gordel dragen is ook al niet verplicht. Motorrijders dragen geen helm, geen beschermende kledij. En de politie heeft geen ‘blaas instrumenten’ om de alcohol te meten… Maar laat ik over het duiken vertellen. Woensdag deden we onze eerste ‘verplichte’ duik op het huisrif van Wannadive, het centrum waar we onbeperkt lood, lucht en natuurlijk ook een fles krijgen. Volgens de info zou men hier in de gaten houden of we ‘bekwaam’ zijn om tussen de koralen te duiken. In de praktijk was het gewoon een autonome duik met ons vier. Ons vier, dat is Leo, Fons, Rita en ik. Ons dik duikpak ligt thuis en met mijn nieuw, dun surfpak had ik nog nooit gedoken. Neem daarbij een aluminium fles die minder weegt dan onze stalen flessen. Ik nam toch maar 8 kg lood mee. Zelfs daarmee had ik nog veel moeite om onder water te geraken. Fons merkte het en stopte tijdens het duiken nog wat extra lood in mijn jacket. Wel handig een duikinstructeur die een oogje in het zeil houdt. Vanaf donderdag kozen we zelf onze duiklocaties aan de hand van de praktische ‘Duikgids Bonaire’ die Fons en Rita kochten. Weeral handig die duikmaten. En we hadden ondertussen onze pick-up kunnen ruilen voor eentje met vier zitplaatsen. Gelukkig maar. Want we hadden te doen met Fons, die in de verzengende zon in de laadbak zat, terwijl wij genoten van de airco. We doken op nr 31 Front Porch, nr 36 Windsok, nr 51 Invisibles en nr 13 Tolo. Elke plaats was anders, maar overal was het water helder en warm. Meer dan een uur duiken, zonder kap, zonder handschoenen, dat is nieuw voor ons. De vissen, daar heb ik geen woorden voor, net een aquarium. Ik ben er nog niet in geslaagd ze te benoemen. Lijkt me onbegonnen werk. En de begroeiing, die zou niet misstaan als decor in een sprookjesfilm van Walt Disney, harde en zachte koralen in al de kleuren van de regenboog. In de gids lees je wat er te zien is maar ook of de duikplaats geschikt is voor beginnende duikers, voor iedereen of voor ervaren duikers. Verder weet je ook meteen of er stroming zal zijn en of je makkelijk in en uit het water kan. Dat laatste is toch even opletten. Vaak moet je over wat oneffenheden om de zee in te geraken. Toen ik bij Invisibles uit het water kwam waren er ook wat golven. Je bent een uur gewichtloos geweest en dan loop je daar met een loodgordel van 10 kg en kanjer van een fles op je rug. Gevolg, ik viel en kwam op mijn rug in de branding terecht. Dat was verschieten, omdraaien lukte niet meteen. Ik was blij dat ik mijn mondstuk nog in had zodat ik kon blijven ademen terwijl het water regelmatig over me heen spoelde. En gelukkig was er de helpende hand van Leo. Vanaf nu stappen we hand in hand uit de zee.
Foto : Knabbeltje de zeemuis.
Albufeira 15 februari 2019 We gaan nog eens verhuizen, van Portugal naar België. Want we gaan duiken weet je nog wel, op Bonaire. Fons en Rita zitten daar al op ons te wachten. Maar eerst onze duikspullen oppikken thuis, en dan naar Schiphol. Wat en gedoe! Terwijl we hier zo relax leven. De dagen glijden voorbij met de gewone dagelijkse bezigheden, of ik kan ook zeggen, met de kleine dagelijkse gelukjes. Zo gaat Leo elke morgen ruim een uur flink stappen en dan komt hij meestal wel ergens de straatveegster tegen, een Oekraïense vriendelijke dame. Wat begon met een ‘Bom dia’ is soms al een gesprekje. ‘Wij doen hetzelfde,’ zei ze. ‘Maar ik word betaald om te stappen en jij niet.’ Nog meer geniet hij van de grote witte straathond. Die komt al afgelopen voor wat geknuffel als hij Leo opmerkt. En de laatste tijd heeft hij een kleinere hond in zijn kielzog. Die wil ook een knuffel en gaat daarvoor op zijn rug liggen. Als Leo de straathonden niet gezien heeft, is hij ongerust. Ik doe niet elke ochtend dezelfde wandeling, soms langs de vissers, dan de botenwerf, de kattenkolonie, de strandjes, de vuurtoren of de oude stad. Maar ‘s avonds loop ik hier dichtbij een blokje om en daar heb ik geregeld een paar jankende katten achter mij aan. Die weten al dat ze wat korrels krijgen. De honden en katten gaan ons hier dus missen. Morgen zijn we weg. Dat wil zeggen dat we nu bezig zijn met de was, inpakken, kasten opruimen, proberen al het vers eten dat er nog is op te eten… Kuisen dat valt deze keer mee. Want we hebben de laatste tijd wat bezoek gekregen en dan ben ik toch altijd geneigd ietsje meer te doen wat de poets betreft. In België zouden de temperaturen ver boven het gemiddelde zijn, dat hoorden we Frank Deboosere uitleggen. Maar we gaan toch maar onze winterjas meenemen.
Foto: Met de drone boven de oude romeinse brug
Albufeira 27 januari 2019 Naast slapen, eten, wandelen, zwemmen, lezen, tv kijken… doen we ook wel eens een uitstap. Gisteren trokken we naar het kasteel van Paderne, of beter gezegd de ruïnes daarvan. Nadat ik te weten kwam dat dit één van de zeven kastelen is op de Portugese vlag en dat die stenen op amper 10 km van hier liggen, nam ik mijn wandelboekje. Leo was vlug gemotiveerd voor de uitstap want de wandeling lag in een afgelegen streek. Ideaal om nog eens met ons ‘wesp’ te spelen, de drone die Leo vorige zomer kocht. Hij had na het ongeval met zijn been wat speelgoed nodig. Wij op weg dus, naar de watermolen. Daar was volgens mijn wandelboekje de startplaats. De weg ertoe echter, was nauwelijks berijdbaar. We lieten ons Mus achter bij het laatste huisje. De eigenaars hadden geknikt dat het geen probleem was, maar hun hondje dacht daar anders over! Amai! Aan de watermolen weer het geblaf van honden. Blijkbaar privaat terrein, maar er was een paadje gelaten voor de wandelaars. Een snoeischaar was welkom geweest bij het eerste deel van de wandeling, overgroeid. “Waar sleur jij mij mee naartoe?”, vroeg Leo. Maar aan de Romeinse brug amuseerden we ons. Mooi kunstwerk, in een smalle bosrijke vallei, met alleen maar wandelpaden. Waarom bouwden ze hier die smalle brug? Altijd toch een beetje mysterieus, overblijfselen van honderden jaren geleden. Leo speelde vanop de brug met Wesp. Ik was naar beneden geklauterd tot in de droge bedding. Ideale plek voor Leo om de drone te laten filmen en foto’s te maken, veel ruimte, geen mensen, geen interferenties. Wesp vloog ook een paar keer onder de brug door en ging, heel hoog, al even kijken naar het kasteel waar we naartoe wilden. Het wandelpad daar naartoe was veel beter, maar bergop natuurlijk. En dan boven de beloning, hoge muren, nog hogere muren en een gesloten ijzeren poort. Op één plaats kon je over de omwalling klimmen. Maar daar heb ik me niet aan gewaagd. Leo wel. Ik kon dus de beelden van Wesp zien. Terug naar de watermolen was een mooi wandelpad, en je kon over de dam die het water tegen hield naar de overkant. Maar daar hadden de eigenaars hekkens geplaatst met verbodsborden. Er was echter geen kat te zien en dus deden we het toch. Ik denk niet dat de honden het zullen vertellen?
Foto: Wij noemen dit de blue lagoon.
Albufeira 19 januari 2019 Bonaire, het vervolg. Alles is nog niet in orde maar we deden toch al heel wat. Zo gingen we hier in Albufeira bij de dokter en die keurde ons goed om te duiken. We kozen data, hotel, duikcentrum, vliegtuigmaatschappij… en we betaalden. Het staat dus vast. Op 19 februari, net over een maand, vliegen we naar Bonaire. Geen bootduiken deze keer zoals we dat in Frankrijk deden. We gaan alleen maar kantduiken doen, heel relax, vanuit een gehuurde pick-up. Leo kan dan eindelijk nog nog eens een weekje rondrijden in een auto met ballen. Met die pick-up zullen we zo maar even kunnen kiezen uit de 54 kantduikplekken die Bonaire rijk is, stuk voor stuk pareltjes, want het eiland maakt deel uit van een uitgestrekt natuurpark, koraalriffen, mangroves… niet beschadigd door orkanen, die komen er niet, en niet beschadigd door ankers, boten moeten aan boeien. Daarom is Bonaire de nr. 1 wat kantduiken betreft. En daarom wil ik naar Bonair. Wat een vrijheid, duiken waar en wanneer je er zin in hebt, zo lang je dat zelf wil, zo diep je dat zelf wil. Op een boot zit je midden jongere mannen, prima conditie, ze willen diep, ze willen veel zien… Ik wil alleen maar genieten. En dat genieten daar zijn we hier in Albufeira al volop mee bezig. We hebben ons laten registreren in het gemeentelijk zwembad. Dat moet, anders kom je er niet in. We gaan nu zwemmen op maandag, woensdag en vrijdag. In het grote, diepe bad zijn altijd banen vrij. Eerst baantjes trekken, dan enkele minuten watertrappen, elkaar slepen en daarna wat oefeningen onder water. Voor dat laatste gaat Leo eerst één van de redders verwittigen. Want toen die opmerkten dat Leo een hele lengte over de bodem zwom, kwam er eentje af. Ik dacht dat we onder ons voeten gingen krijgen, maar integendeel. Hij sprak zijn bewondering uit en gaf zelfs tips, maar vroeg ook om iemand te verwittigen volgende keer. Dat doen we dus. Als we vinden dat onze conditie genoeg aandacht kreeg, gaan we even in de jacuzzi en daarna nog wat zweten in het Turks bad. Heerlijke welness. En ondertussen blijven we wandelen en genieten van de Portugese lente. Alhoewel, gisteren kregen we hier ook wat gedruppel, maar toch nog 16°C, Belgische zomer zegt Leo.
Foto: Een opfrissingsduik met de duikclub van Albufeira
Albufeira 7 januari 2019 Toen Leo vorige zomer van de ene kliniek naar de andere moest, met zijn gewonde been, zei hij: Als dit allemaal achter de rug is, gaan we eens op reis. En dat liet me niet meer los. Joepie, op reis! Maar dan niet Albufeira, hier zijn we niet op reis, hier wonen we. Ik dacht aan iets wat we nog nooit deden, zoiets waarvan je op je ‘oude dag’ zegt: Daarvan heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb, duiken op Bonaire bijvoorbeeld. Toen ik dat idee opperde, zei Leo dat hij wel wilde meegaan als ik dat echt heel graag wilde doen. Niet wild enthousiast weliswaar. Maar dan lieten Fons en Rita weten dat ze in februari met hun Sunshine op Bonaire zullen liggen. Aha. We begonnen al wat rond te kijken op internet en vorige week vroeg Leo plots of ik, te vinden was voor een refresh dive, hier bij Easy Divers. Hij was bij de plaatselijke duikclub al eens gaan kijken. Natuurlijk was ik daar voor te vinden en de dag erna om 14.00 uur begonnen we aan onze opfrissingscursus. Mario was onze instructeur. Eerst theorie: druk, oren, uitrusting… Wij knikten heel de tijd. Dan het zwembad in, eerder een duiktank. Onder water bril afnemen, weer opzetten, leegblazen, mondstuk uitnemen, een stukje boven de bodem zweven… het lukte allemaal. Goedgekeurd voor de bootduik. Met Raoul aan het stuur vloog de goed uitgeruste rib over de golven. Het werd een comfortabele duik onder het waakzame oog van Mario. De meeste dieren waren wat groter dan we gewoon waren in de Middellandse zee. Buiten de inktvissen, de murene, de talrijke vissen… vond ik de zeekomkommers hier wel heel speciaal en de naaktslakken waren kleurrijk en sierlijk. Eén grote vis volgde ons de hele tijd en zwom soms vlak voor mijn masker. Mario vertelde dat die wachtte tot we een steen zouden omdraaien, dan kon hij eten. Maar wat het meeste deugd deed was gewoon nog eens in de onderwaterwereld te mogen vertoeven en we weten nu dat je duiken niet afleert. Bijna 30 jaar trainingen in het zwembad hebben ervoor gezorgd dat we ons op ons gemak voelen tussen de vissen. We kunnen het nog. Leo kan op zijn twee oren slapen, ik zal de koralen op Bonaire niet kapot stampen. Maar eerst nog de papierwinkel in orde krijgen, lijkt niet zo simpel. Wordt vervolgd.
Foto: kust Albufeira "ons nieuwjaarskaartje"
Albufeira 27 december 2018 Leo en ik zijn weer samen op de boot. Na vele weken, ver van elkaar, is het weerzien altijd bijzonder. Maar ik had niet verwacht Leo aan te treffen met tranen in zijn ogen. Een lange, stevige knuffel dan maar. Dat zegt meer dan woorden. Toen enkele minuten later de woorden dan toch kwamen, bleek dat ik het helemaal mis had. Ik was niet de oorzaak van de ontroering. Bij al de wachtenden op de luchthaven in Faro stond er ook een grote, zwarte hond, een bouvier. Die werd zowat zot toen hij ‘zijne mens’ terug zag. Ik had het kunnen denken, Leo en emoties, dan zijn er honden in het spel. Straathonden zijn er hier genoeg. Met een grote, wit gevlekte, heeft Leo al een speciale band opgebouwd. Hij komt hem elke morgen tegen op zijn ochtendwandeling. Toen we zondag voor het eerst weer naar Bispo (onze pastelaria) trokken, kreeg ik een warme knuffel van Carminha, de bejaarde uitbaatster, maar Leo kon niet binnen zonder eerst de straathond te knuffelen. Verder moet hij het doen met de zwarte zwerfkat die haar stekje gevonden heeft bij Nikaia.. Nikaia is het restaurant hier bij de haven, waar Fred, Jan en Leo elke morgen samen hun koffie drinken. Ze spreken over het weer, over boten natuurlijk, waar het lekker eten is, de plaatselijke roddels, interessante weetjes… en mannenzaken! Leo zegt dat ze de wereldproblemen oplossen. Af en toe ga ik mee, maar ik geniet er ook van om wat langer in bed te liggen of mijn tijd te nemen voor het ontbijt. De eerste dagen hadden we wel onmiddellijk wat ‘werk’ te doen. We hadden nog geen foto voor onze nieuwjaarswens. Daarvoor trokken we naar een verborgen strandje. Het vraagt wat klauterwerk om er te geraken en je moet er ook op het goeie moment zijn. Omdat het helemaal ingesloten is door rotsen heb je er maar enkele uren zon. En bij vloed is er helemaal geen strand, dan is er alleen zee. Eigenlijk zie je geen horizon, enkel een gat langs waar de golven binnen komen. Er was nog een beetje zon. We hadden wel onmiddellijk een discussie. Ik dacht dat het afgaand tij was, Leo meende opkomend. Toch vlug een foto. Ik installeer mijn fototoestel op de rugzakken, zelftimer... Toen kwam er een grote golf door het gat gebulderd. Leo, die braafjes was gaan zitten waar ik het wilde, raakte nog net in veiligheid. Hij liet op zijn smartphone zien dat de zee op kwam! Toen mijn fototoestel dan ook nog zei dat hij een andere batterij wilde, en die heb ik niet, gaven we het op. Het zal de foto worden die we onderweg namen. Prettig eindejaar en goede vaart in 2019.

Foto: Ogen toegeknepen voor de tropenzon.

Kralendijk 26 februari 2017

Hoe langer we op Bonaire waren, hoe beter het ging met mijn verkoudheid, maar Leo, Fons en Rita begonnen te niezen en te snotteren. Gelukkig konden we al de duikdagen, nog gezond en wel, met ons vier onder water. De eerste duikplaatsen had Fons gekozen maar hij stond erop dat wij de laatste twee zelf kozen. Alles waar ‘ervaren duikers’ bij stond werd afgekeurd. We zijn geen 40 meer. Dan keek ik naar de gemakkelijkheidsgraad om te water te gaan, of er stroming was, wat er te zien was. Onze keus viel op nr 49 Salt Pier en nr 17 Weber’s Joy.
Kantduiken, betekende in Frankrijk meestal vanaf een zandstrand het water instappen. In Bonaire stap je in de meeste gevallen over afgestorven koraal. Wat van ver, op keien en stenen lijkt, zijn eigenlijk kunstwerkjes, harde overblijfselen van koralen. Ik begon meteen mooie exemplaren uit te zoeken om mee naar huis te nemen, maar Fons vertelde dat dit verboden is. En Leo wilde geen verboden spullen in de bagage. Spijtig. Wij moesten dus over die dode koralen stappen om in het water te geraken, soms een paar meter, soms enkele trappen, soms een dam. Al de duikers gingen voorzichtig te water, hand in hand, voetje per voetje. Dat Leo en ik het extra moeilijk hadden, lag een beetje aan onszelf. Toen we een lichter pak kochten, namen we ook meteen lichtere botjes. Koude voeten zou toch geen probleem zijn. Had ik spijt, dat onze duikbotjes met stevige zool thuis in de kast lagen terwijl de koralen venijnig in onze hielen en voetzolen prikten. Bij de derde duik viel ik, in de branding, op mijn knieën. De blauwe plek heb ik nog. Ik deed geen poging meer om recht te staan maar trok mij gewoon over de bodem naar dieper water. Dat werd voor de rest van de vakantie mijn manier om te water te gaan, op de buik, beter dan omver gekegeld te worden door een golf.
De laatste twee duikstekken waren mooie plaatsen. Salt Pier is een bouwsel in de zee, op hoge poten, waar vrachtschepen het zout uit de zoutmeren komen laden. Als er geen boot ligt mag je duiken. Er waren enorm veel vissen. We zijn al wat gewoon, maar hier rond de pijlers krioelde het van de vis. Op een bepaald moment zag ik een vis, heel dichtbij, die groter was dan mezelf. Waw! Weer een nieuwe ervaring.
Onze laatste duikstek, Weber’s Joy, stond beschreven als een plaats waar fotografen hun hart kunnen ophalen. We moesten wel enkele trappen af, in vol ornaat, maar het loonde de moeite, veel begroeiing, veel vis. Dat er veel onderwaterfotografen passeerden merkte Leo toen hij een roodfilterke vond. Bij wijze van test hield hij dit voor ons toestelleke en de foto’s van die laatste duik zijn spectaculair beter van kleur. Weer wat bijgeleerd.
We hopen dat Fons en Rita hun zoektocht naar een zeepaardje, beloond mag worden. Wij zijn alweer in België. Niet zonder de nodige hindernissen. In Schiphol werden onze paspoorten vier keer gecontroleerd en we werden ook gefouilleerd. Bij de allerlaatste controle ‘Niets aan te geven’ moest Leo aan de kant. Zijn identiteitskaart stond ‘geseind’! In Lissabon is zijn portefeuille ooit gestolen en men dacht dat men met de gestolen kaart te maken had. Dit zorgde toch voor een half uur vertraging. We zijn hier in Affligem al naar het gemeentehuis geweest. Daar beweerde men dat de kaart niet ‘geseind’ staat? Vanaf nu zullen de paspoortcontroles dus wat spannender zijn.

Foto : Duiken op Bonaire..

Kralendijk 23 februari 2019

Onze duikreis naar tropisch water begon niet onder goede omstandigheden. Ik was koortsig, had hoofdpijn en een geïrriteerde keel. Dan is tien uur stilzitten in het vliegtuig geen pretje. Voor Leo evenmin. Hij had last in zijn rug. En zijn rechterbeen, dat hij vorig jaar openhaalde, zwol op door de decompressie.
Toen we eindelijk onze eerste stappen op de bodem van Bonaire zetten, leerden we meteen dat het in de tropen altijd waait. Ik denk dat de palmbomen hier nooit stil staan. En het was veel te warm voor onze Belgische kledij. Fons en Rita zorgden dan weer voor een ander soort warmte, fijn. Maar wat Rita gevreesd had, werd werkelijkheid. De pick-up die in ons pakket zat, was er eentje voor twee personen. Al de andere waren verhuurd, dus kropen Rita en ik dicht bij elkaar en Fons mocht in de laadbak. Dat mag hier naar ‘t schijnt. En de gordel dragen is ook al niet verplicht. Motorrijders dragen geen helm, geen beschermende kledij. En de politie heeft geen ‘blaas instrumenten’ om de alcohol te meten… Maar laat ik over het duiken vertellen.
Woensdag deden we onze eerste ‘verplichte’ duik op het huisrif van Wannadive, het centrum waar we onbeperkt lood, lucht en natuurlijk ook een fles krijgen. Volgens de info zou men hier in de gaten houden of we ‘bekwaam’ zijn om tussen de koralen te duiken. In de praktijk was het gewoon een autonome duik met ons vier. Ons vier, dat is Leo, Fons, Rita en ik. Ons dik duikpak ligt thuis en met mijn nieuw, dun surfpak had ik nog nooit gedoken. Neem daarbij een aluminium fles die minder weegt dan onze stalen flessen. Ik nam toch maar 8 kg lood mee. Zelfs daarmee had ik nog veel moeite om onder water te geraken. Fons merkte het en stopte tijdens het duiken nog wat extra lood in mijn jacket. Wel handig een duikinstructeur die een oogje in het zeil houdt.
Vanaf donderdag kozen we zelf onze duiklocaties aan de hand van de praktische ‘Duikgids Bonaire’ die Fons en Rita kochten. Weeral handig die duikmaten. En we hadden ondertussen onze pick-up kunnen ruilen voor eentje met vier zitplaatsen. Gelukkig maar. Want we hadden te doen met Fons, die in de verzengende zon in de laadbak zat, terwijl wij genoten van de airco.
We doken op nr 31 Front Porch, nr 36 Windsok, nr 51 Invisibles en nr 13 Tolo.
Elke plaats was anders, maar overal was het water helder en warm. Meer dan een uur duiken, zonder kap, zonder handschoenen, dat is nieuw voor ons. De vissen, daar heb ik geen woorden voor, net een aquarium. Ik ben er nog niet in geslaagd ze te benoemen. Lijkt me onbegonnen werk. En de begroeiing, die zou niet misstaan als decor in een sprookjesfilm van Walt Disney, harde en zachte koralen in al de kleuren van de regenboog. In de gids lees je wat er te zien is maar ook of de duikplaats geschikt is voor beginnende duikers, voor iedereen of voor ervaren duikers. Verder weet je ook meteen of er stroming zal zijn en of je makkelijk in en uit het water kan. Dat laatste is toch even opletten. Vaak moet je over wat oneffenheden om de zee in te geraken. Toen ik bij Invisibles uit het water kwam waren er ook wat golven. Je bent een uur gewichtloos geweest en dan loop je daar met een loodgordel van 10 kg en kanjer van een fles op je rug. Gevolg, ik viel en kwam op mijn rug in de branding terecht. Dat was verschieten, omdraaien lukte niet meteen. Ik was blij dat ik mijn mondstuk nog in had zodat ik kon blijven ademen terwijl het water regelmatig over me heen spoelde. En gelukkig was er de helpende hand van Leo. Vanaf nu stappen we hand in hand uit de zee.

Foto : Knabbeltje de zeemuis.

Albufeira 15 februari 2019
We gaan nog eens verhuizen, van Portugal naar België. Want we gaan duiken weet je nog wel, op Bonaire. Fons en Rita zitten daar al op ons te wachten. Maar eerst onze duikspullen oppikken thuis, en dan naar Schiphol. Wat en gedoe! Terwijl we hier zo relax leven. De dagen glijden voorbij met de gewone dagelijkse bezigheden, of ik kan ook zeggen, met de kleine dagelijkse gelukjes. Zo gaat Leo elke morgen ruim een uur flink stappen en dan komt hij meestal wel ergens de straatveegster tegen, een Oekraïense vriendelijke dame. Wat begon met een ‘Bom dia’ is soms al een gesprekje. ‘Wij doen hetzelfde,’ zei ze. ‘Maar ik word betaald om te stappen en jij niet.’ Nog meer geniet hij van de grote witte straathond. Die komt al afgelopen voor wat geknuffel als hij Leo opmerkt. En de laatste tijd heeft hij een kleinere hond in zijn kielzog. Die wil ook een knuffel en gaat daarvoor op zijn rug liggen. Als Leo de straathonden niet gezien heeft, is hij ongerust. Ik doe niet elke ochtend dezelfde wandeling, soms langs de vissers, dan de botenwerf, de kattenkolonie, de strandjes, de vuurtoren of de oude stad. Maar ‘s avonds loop ik hier dichtbij een blokje om en daar heb ik geregeld een paar jankende katten achter mij aan. Die weten al dat ze wat korrels krijgen.
De honden en katten gaan ons hier dus missen. Morgen zijn we weg. Dat wil zeggen dat we nu bezig zijn met de was, inpakken, kasten opruimen, proberen al het vers eten dat er nog is op te eten… Kuisen dat valt deze keer mee. Want we hebben de laatste tijd wat bezoek gekregen en dan ben ik toch altijd geneigd ietsje meer te doen wat de poets betreft.
In België zouden de temperaturen ver boven het gemiddelde zijn, dat hoorden we Frank Deboosere uitleggen. Maar we gaan toch maar onze winterjas meenemen.

Foto: Met de drone boven de oude romeinse brug

Albufeira 27 januari 2019
Naast slapen, eten, wandelen, zwemmen, lezen, tv kijken… doen we ook wel eens een uitstap. Gisteren trokken we naar het kasteel van Paderne, of beter gezegd de ruïnes daarvan. Nadat ik te weten kwam dat dit één van de zeven kastelen is op de Portugese vlag en dat die stenen op amper 10 km van hier liggen, nam ik mijn wandelboekje. Leo was vlug gemotiveerd voor de uitstap want de wandeling lag in een afgelegen streek. Ideaal om nog eens met ons ‘wesp’ te spelen, de drone die Leo vorige zomer kocht. Hij had na het ongeval met zijn been wat speelgoed nodig. Wij op weg dus, naar de watermolen. Daar was volgens mijn wandelboekje de startplaats. De weg ertoe echter, was nauwelijks berijdbaar. We lieten ons Mus achter bij het laatste huisje. De eigenaars hadden geknikt dat het geen probleem was, maar hun hondje dacht daar anders over! Amai! Aan de watermolen weer het geblaf van honden. Blijkbaar privaat terrein, maar er was een paadje gelaten voor de wandelaars. Een snoeischaar was welkom geweest bij het eerste deel van de wandeling, overgroeid. “Waar sleur jij mij mee naartoe?”, vroeg Leo. Maar aan de Romeinse brug amuseerden we ons. Mooi kunstwerk, in een smalle bosrijke vallei, met alleen maar wandelpaden. Waarom bouwden ze hier die smalle brug? Altijd toch een beetje mysterieus, overblijfselen van honderden jaren geleden. Leo speelde vanop de brug met Wesp. Ik was naar beneden geklauterd tot in de droge bedding. Ideale plek voor Leo om de drone te laten filmen en foto’s te maken, veel ruimte, geen mensen, geen interferenties. Wesp vloog ook een paar keer onder de brug door en ging, heel hoog, al even kijken naar het kasteel waar we naartoe wilden. Het wandelpad daar naartoe was veel beter, maar bergop natuurlijk. En dan boven de beloning, hoge muren, nog hogere muren en een gesloten ijzeren poort. Op één plaats kon je over de omwalling klimmen. Maar daar heb ik me niet aan gewaagd. Leo wel. Ik kon dus de beelden van Wesp zien. Terug naar de watermolen was een mooi wandelpad, en je kon over de dam die het water tegen hield naar de overkant. Maar daar hadden de eigenaars hekkens geplaatst met verbodsborden. Er was echter geen kat te zien en dus deden we het toch. Ik denk niet dat de honden het zullen vertellen?

Foto: Wij noemen dit de blue lagoon.

foto Albufeira 19 januari 2019
Bonaire, het vervolg. Alles is nog niet in orde maar we deden toch al heel wat. Zo gingen we hier in Albufeira bij de dokter en die keurde ons goed om te duiken. We kozen data, hotel, duikcentrum, vliegtuigmaatschappij… en we betaalden. Het staat dus vast. Op 19 februari, net over een maand, vliegen we naar Bonaire. Geen bootduiken deze keer zoals we dat in Frankrijk deden. We gaan alleen maar kantduiken doen, heel relax, vanuit een gehuurde pick-up. Leo kan dan eindelijk nog nog eens een weekje rondrijden in een auto met ballen. Met die pick-up zullen we zo maar even kunnen kiezen uit de 54 kantduikplekken die Bonaire rijk is, stuk voor stuk pareltjes, want het eiland maakt deel uit van een uitgestrekt natuurpark, koraalriffen, mangroves… niet beschadigd door orkanen, die komen er niet, en niet beschadigd door ankers, boten moeten aan boeien. Daarom is Bonaire de nr. 1 wat kantduiken betreft. En daarom wil ik naar Bonair. Wat een vrijheid, duiken waar en wanneer je er zin in hebt, zo lang je dat zelf wil, zo diep je dat zelf wil. Op een boot zit je midden jongere mannen, prima conditie, ze willen diep, ze willen veel zien… Ik wil alleen maar genieten. En dat genieten daar zijn we hier in Albufeira al volop mee bezig. We hebben ons laten registreren in het gemeentelijk zwembad. Dat moet, anders kom je er niet in. We gaan nu zwemmen op maandag, woensdag en vrijdag. In het grote, diepe bad zijn altijd banen vrij. Eerst baantjes trekken, dan enkele minuten watertrappen, elkaar slepen en daarna wat oefeningen onder water. Voor dat laatste gaat Leo eerst één van de redders verwittigen. Want toen die opmerkten dat Leo een hele lengte over de bodem zwom, kwam er eentje af. Ik dacht dat we onder ons voeten gingen krijgen, maar integendeel. Hij sprak zijn bewondering uit en gaf zelfs tips, maar vroeg ook om iemand te verwittigen volgende keer. Dat doen we dus. Als we vinden dat onze conditie genoeg aandacht kreeg, gaan we even in de jacuzzi en daarna nog wat zweten in het Turks bad. Heerlijke welness. En ondertussen blijven we wandelen en genieten van de Portugese lente. Alhoewel, gisteren kregen we hier ook wat gedruppel, maar toch nog 16°C, Belgische zomer zegt Leo.

Foto: Een opfrissingsduik met de duikclub van Albufeira

foto Albufeira 7 januari 2019
Toen Leo vorige zomer van de ene kliniek naar de andere moest, met zijn gewonde been, zei hij: Als dit allemaal achter de rug is, gaan we eens op reis. En dat liet me niet meer los. Joepie, op reis! Maar dan niet Albufeira, hier zijn we niet op reis, hier wonen we. Ik dacht aan iets wat we nog nooit deden, zoiets waarvan je op je ‘oude dag’ zegt: Daarvan heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb, duiken op Bonaire bijvoorbeeld. Toen ik dat idee opperde, zei Leo dat hij wel wilde meegaan als ik dat echt heel graag wilde doen. Niet wild enthousiast weliswaar. Maar dan lieten Fons en Rita weten dat ze in februari met hun Sunshine op Bonaire zullen liggen. Aha. We begonnen al wat rond te kijken op internet en vorige week vroeg Leo plots of ik, te vinden was voor een refresh dive, hier bij Easy Divers. Hij was bij de plaatselijke duikclub al eens gaan kijken. Natuurlijk was ik daar voor te vinden en de dag erna om 14.00 uur begonnen we aan onze opfrissingscursus. Mario was onze instructeur. Eerst theorie: druk, oren, uitrusting… Wij knikten heel de tijd. Dan het zwembad in, eerder een duiktank. Onder water bril afnemen, weer opzetten, leegblazen, mondstuk uitnemen, een stukje boven de bodem zweven… het lukte allemaal. Goedgekeurd voor de bootduik. Met Raoul aan het stuur vloog de goed uitgeruste rib over de golven. Het werd een comfortabele duik onder het waakzame oog van Mario. De meeste dieren waren wat groter dan we gewoon waren in de Middellandse zee. Buiten de inktvissen, de murene, de talrijke vissen… vond ik de zeekomkommers hier wel heel speciaal en de naaktslakken waren kleurrijk en sierlijk. Eén grote vis volgde ons de hele tijd en zwom soms vlak voor mijn masker. Mario vertelde dat die wachtte tot we een steen zouden omdraaien, dan kon hij eten. Maar wat het meeste deugd deed was gewoon nog eens in de onderwaterwereld te mogen vertoeven en we weten nu dat je duiken niet afleert. Bijna 30 jaar trainingen in het zwembad hebben ervoor gezorgd dat we ons op ons gemak voelen tussen de vissen. We kunnen het nog. Leo kan op zijn twee oren slapen, ik zal de koralen op Bonaire niet kapot stampen. Maar eerst nog de papierwinkel in orde krijgen, lijkt niet zo simpel. Wordt vervolgd.

Foto: kust Albufeira "ons nieuwjaarskaartje"

Albufeira 27 december 2018
Leo en ik zijn weer samen op de boot. Na vele weken, ver van elkaar, is het weerzien altijd bijzonder. Maar ik had niet verwacht Leo aan te treffen met tranen in zijn ogen. Een lange, stevige knuffel dan maar. Dat zegt meer dan woorden. Toen enkele minuten later de woorden dan toch kwamen, bleek dat ik het helemaal mis had. Ik was niet de oorzaak van de ontroering. Bij al de wachtenden op de luchthaven in Faro stond er ook een grote, zwarte hond, een bouvier. Die werd zowat zot toen hij ‘zijne mens’ terug zag. Ik had het kunnen denken, Leo en emoties, dan zijn er honden in het spel. Straathonden zijn er hier genoeg. Met een grote, wit gevlekte, heeft Leo al een speciale band opgebouwd. Hij komt hem elke morgen tegen op zijn ochtendwandeling. Toen we zondag voor het eerst weer naar Bispo (onze pastelaria) trokken, kreeg ik een warme knuffel van Carminha, de bejaarde uitbaatster, maar Leo kon niet binnen zonder eerst de straathond te knuffelen.
Verder moet hij het doen met de zwarte zwerfkat die haar stekje gevonden heeft bij Nikaia.. Nikaia is het restaurant hier bij de haven, waar Fred, Jan en Leo elke morgen samen hun koffie drinken. Ze spreken over het weer, over boten natuurlijk, waar het lekker eten is, de plaatselijke roddels, interessante weetjes… en mannenzaken! Leo zegt dat ze de wereldproblemen oplossen. Af en toe ga ik mee, maar ik geniet er ook van om wat langer in bed te liggen of mijn tijd te nemen voor het ontbijt.
De eerste dagen hadden we wel onmiddellijk wat ‘werk’ te doen. We hadden nog geen foto voor onze nieuwjaarswens. Daarvoor trokken we naar een verborgen strandje. Het vraagt wat klauterwerk om er te geraken en je moet er ook op het goeie moment zijn. Omdat het helemaal ingesloten is door rotsen heb je er maar enkele uren zon. En bij vloed is er helemaal geen strand, dan is er alleen zee. Eigenlijk zie je geen horizon, enkel een gat langs waar de golven binnen komen. Er was nog een beetje zon. We hadden wel onmiddellijk een discussie. Ik dacht dat het afgaand tij was, Leo meende opkomend. Toch vlug een foto. Ik installeer mijn fototoestel op de rugzakken, zelftimer... Toen kwam er een grote golf door het gat gebulderd. Leo, die braafjes was gaan zitten waar ik het wilde, raakte nog net in veiligheid. Hij liet op zijn smartphone zien dat de zee op kwam! Toen mijn fototoestel dan ook nog zei dat hij een andere batterij wilde, en die heb ik niet, gaven we het op. Het zal de foto worden die we onderweg namen.

Prettig eindejaar en goede vaart in 2019.