Geen avonturen te melden, maar we begonnen net een nieuw jaar en dus hoog tijd om onze foto nieuwjaarswens te delen.
Wat valt er te vertellen over de Algarve? Net zoals in België is het hier de laatste dagen warmer dan normaal. De jassen blijven in de kast hangen. Alle dagen blote armen. We kregen wel een portie regen de week voor Kerstmis. Toen leek het even herfst. En op 21 december zaten we midden in stortregen, eigenlijk een echte wolkbreuk. We waren met ons Mus op weg naar huis (onze boot) en ik bleef maar zagen aan Leo zijn oren, dat hij moest stoppen, net zoals de meeste auto’s trouwens. Maar hij bleef rijden door de rivier. De wegen leken rivieren en de zijstraten waren zijrivieren. Op de plaatsen waar er al riolering was, spoot het water uit de roosters omhoog als gysers. Leo zijn commentaar: “We hebben winterbanden.” Waarom rijden wij met winterbanden in de Algarve!! Het wordt hier eigenlijk nooit winter, maar we wilden voorbereid zijn, voor het geval we onverwachts naar huis zouden moeten. Leo dus, met ons Mus, met winterbanden, door de modderrivier die ondertussen ook al vol stenen lag. Ik hield mijn hart vast. Toen we het kerkhof passeerden werd het apocalyptisch. Het kerkhof ligt boven op een berg en we reden langs de metershoge muur die er voor moet zorgen dat er geen stenen naar beneden vallen. Door de spuigaten in die muur, spoten modderfonteinen op ons Mus. Leo grapte: “Seffens krijgen we stukken van een skelet op ons.” Maar hij bleef rijden, tot we aan ons veilige plekje op de parking bij het havenkantoor waren. Daar bleven we kijken hoe het water langs de hellingen watervallen veroorzaakte en hoe het terrein rond de parking een meer werd. Een kwartier later hield het op en konden we weer verder dan 50 meter kijken. De dagen daarna kregen we nog wel eens een bui maar toch ook weer regelmatig de blauwe lucht. En de muur van het kerkhof, die zijn ze aan het opkalafateren.
Vorige nacht, klokslag 0 uur, stond ik bij de vissershaven, op 1000 stappen van onze She, naar het vuurwerk op de strekdam te kijken. Er waren weinig mensen, want de meesten keken vanop de hoge promenade bij de stad. Het was indrukwekkend, ook omdat ik er zo dicht bij stond. Leo bleef op de boot. Hij sukkelt met de achillespees van zijn linkervoet. Het stappen gaat moeilijk.
Vuurwerk op oudejaar, dat ligt voor de hand, maar vandaag op nieuwjaarsdag, heb ik iets gedaan wat niet veel mensen doen op 1 januari. Ik heb een toertje gedaan over het kerkhof. Toen ik daar langs kwam op mijn voormiddagwandeling, wilde ik wel eens zien of er geen schade was van de wolkbreuk. Alles lag er nog heel netjes bij, ook de zwarte kat die daar altijd is. Ik heb er een tijdje rondgedoold. Even een bezinning bij een nieuw jaartal. Blij dat we ook in 2022 nog altijd op de aarde mogen rondlopen. En hopelijk wordt het voor ieder van ons, een goed en gezond jaar.

Twee weken verder. Onze She heeft een nieuwe laag antifouling, nieuwe anodes, de vaanstandschroef heeft haar vet gekregen, de zijkanten zijn gewaxt. En daarvoor moesten we uit het water. Ik schrijf ‘we’. Leo en ik zijn op onze She blijven wonen terwijl ze op poten, op het land stond. Ik kreeg de vraag of we dan zolang op hotel waren. Dat doen inderdaad veel crews. Maar wij zijn op de boot blijven wonen. In Portugal mag dat. Twaalf treden langs een krakmikkelige ladder naar boven en dan nog eens over de reling stappen. Materiaal ging op en neer langs onze ‘lift’, emmer aan een touw. Langs emmer aan touw, ging ook het afwaswater naar beneden.
Op de ladder was ik altijd heel voorzichtig. Ik heb het niet zo op ladders. Leo had ze wel goed vastgemaakt aan de boot zodat ze niet kon wegschuiven. Heel voorzichtig, was ook de man die de travel lift bediende. Hij deed het heel, heel traag en bekeek de zaak aan alle kanten. Wij vroegen ons af wanneer hij op het knopje zou duwen, om onze zesenhalftonner uit het water te heffen. Toen Leo vroeg wat er was, gebaarde hij met zijn handen dat hij niet wilde dat de boot uit de riemen zou schuiven. Blijkbaar is dat hier al eens gebeurd. Daarop heeft Leo, om de man met het bakske nog wat gerust te stellen, de voorste en achterste riemen, met lijnen aan elkaar vastgebonden. Zelf waren we er niet zo bang voor. We weten, voor onze boot, waar de beste plaats is voor de riemen. Die zijn gemarkeerd en dat is altijd al goed gegaan.
Eens uit het water werd onze She onder handen genomen door de afspuiter met de hogedrukreiniger en daarna kregen we een leuk plaatsje. Daarmee bedoel ik dat we een boom vlak achter de boot hadden. Zo stonden we nog nooit. Groen bij ons terras. In de namiddag hadden we schaduw. Het voelde zo huiselijk. Ik mis hem zelfs een beetje.
Overdag was er leven op de boatyard. Verf afkrabben, schuurmachines, hogedrukreiniger en... muziek. Alle soorten muziek, want het werkvolk komt van zowat overal en heeft vaak ook een kleurtje. Oekraïne, Rusland, Brazilië... De contacten met die mensen waren over het algemeen spontaan en hartelijk, in gebroken Engels meestal. Als de zon onder ging werden sommige klussen nog afgewerkt bij kunstlicht. Maar daarna bleven wij helemaal alleen tussen al die boten op poten. En dan werd het echt heel stil. Ongewoon stil. Geen auto’s, geen stemmen, geen honden, geen meeuwen.
Maar we zijn toch blij dat we weer in het water liggen en hier in de haven is het ook opmerkelijk rustig. Misschien wordt het tegen het einde van het jaar, voor de feestdagen iets drukker? Als de mensen dan Portugal nog binnen mogen?

 We wonen weer op de boot, met een kleine voetafdruk en coronaveilig. De familie moet het nog eens zonder ons stellen. Geen gevaarlijke knuffels dus. Op het nieuws, zagen we, dat er op verschillende plaatsen in Europa geprotesteerd wordt tegen corona-maatregelen, met waanzinnige rellen tot gevolg. Hier in Portugal is het anders. Wat de corona betreft behoren ze tot de beste van Europa. Geen nieuwe golf, aantal besmettingen verwaarloosbaar. Het virus is niet uitgewist maar bedreigt de samenleving niet meer. Boven de 12 jaar zijn 98% van de mensen gevaccineerd. Boven de 65 jaar is iedereen gevaccineerd en men is volop bezig met de derde prik. Er zijn hier nauwelijks anti vaxxers. Ligt dit aan de volksaard van de Portugezen, vriendelijke mensen met respect voor het algemeen belang. Ik las op internet dat de herinnering aan de dictatuur nog leeft, dat zou de Portugezen ‘gehoorzamer’ maken.
Wij zijn alleszins heel blij met de vrijheid die we terug gekregen hebben dank zij de vaccinaties. Vorig jaar mocht ik onder de herfstvakantie de kleinkinderen niet zien en we mochten pas in december over de grens, met de nodige documenten. Deze keer was onze Musrit naar de Algarve weer heel ontspannen, terug het reisgevoel. Gedaan met de avondklok, geen gedoe aan de grensovergangen, geen formulieren over het waarom van je verplaatsing, geen PCR test die maar beperkt geldig is… Oef! Zo blij dat het leven weer wat normaler wordt. In Frankrijk lieten we onze corona safe pas zien als we wat wilden eten. In Spanje was dat niet nodig. Bij Hostelaria Simancas voorbij Valladolid, leek het alsof de jonge Spaanse uitbaatster nog nooit de QR code zag. Door het mondmasker konden we haar gezicht niet zien, maar haar ogen spraken boekdelen. Leo probeerde in het Spaans uitleg te geven. Ze schaterde het uit en gebaarde ‘Weg daarmee’. De koffies en de croissants waren heerlijk, de WC’s waren netjes en Leo gaf de jongedame een fooi. Zeelui zouden in elke haven een liefje hebben. Ik vraag me af of Leo in Spanje zo zijn restaurants heeft waar hij goed ontvangen wordt. Want we waren hier vroeger ook al eens. Hoe pikt hij juist die zaak er uit, als je elke paar kilometer zo’n gelegenheid hebt?
Om af te ronden nog even vertellen dat de zon en de temperaturen het leven hier aangenaam maken, maar vanaf overmorgen zal er gewerkt moeten worden. Dan gaat de boot uit het water.

We zijn weer thuis. Op 15 oktober, zowat tegen middernacht, parkeerde Leo ons Mus in de garage. Een maneuver waarvoor ik veel bewondering heb en waar ik me nooit aan zal wagen. Onze Peugeot boxer geven we 10 op 10 voor de rit van 2300 km. Het viel wel tegen dat we onderweg afscheid moesten nemen van onze zomerkledij. Want in Albufeira was er niet veel te merken van de herfst. De zon ging elke dag wel wat vroeger slapen, maar dat was juist leuk. De hitte weg, maar nog warm genoeg om met blote armen en benen een avondwandeling te maken, zonder zweet, zonder zonnecrème. Maar wel regelmatig met een drone. Achter ons anker, in het uitgestrekte waddengebied bij Culatra, kriebelde het om met Wesp of Libelle te spelen, maar helaas, verboden zone. Te dicht bij de luchthaven van Faro. En Leo houdt zich aan de richtlijnen. Maar de laatste weken voor onze terugkeer naar België hebben ze nog wat mogen vliegen. We zijn wel kieskeurig. Liefst plaatsen waar weinig of geen mensen lopen, waar er een vlakke landingsplaats is en geen al te stoffige ondergrond. Als dan ook de wind zich koest houdt en de zon op de goede plaats staat, mogen Wesp of Libelle uit hun etui. Ik blijf het nog altijd spannend vinden, zeker als ze heel hoog, of heel ver, of heel vlug vliegen. Om nog maar te zwijgen van de meeuwen, die de indringer in hun luchtruim, proberen weg je jagen. Maar ondertussen is er al zoveel vertrouwen dat ze ook al eens boven de zee mogen vliegen.
Hier thuis, wordt er niet gedroned. Te veel interferenties en te veel andere verplichtingen. We hebben een to do lijst af te werken. Voor mij was dat om te beginnen het gevecht met de tuin. Gevecht, omdat het gras weg moest voor dat de regen zou komen. Dat is gelukt, omdat we een bosmaaier kochten die ons grasmachien een handje helpt. En Leo had zich als doel gesteld zo vlug mogelijk onze bejaarde vito te vervangen door een gewonere wagen, eentje die niet voortdurend aandacht nodig heeft. We rijden nu met een Volvo V50 die een stuk jonger is. Oef.
Met al de andere klussen ga ik jullie niet vervelen. Maar toch even vertellen dat we onze genua naar Blankenberge naar Wittevrongel brachten voor een nieuwe UV band. Dat zou moeilijk geweest zijn met een vliegtuig. Leve de Mus.
Hopelijk ons volgend bericht terug uit Albufeira.

Ons vorige bericht kwam nog vanuit Culatra. Daar zijn we al een paar weken weg. Er werd onweer voorspeld en dan ben ik toch liever in een haven. Terug naar onze thuishaven in Albufeira dus. Die laatste tocht  hadden we een mysterieuze mengeling van dichte mist en zon die daar doorheen probeerde te vechten. Tijdens de zomer hadden we hier nog nooit mist. Voor de rest gedraagt het weer zich normaal. Elke dag blauwe lucht en temperaturen waarbij je niets liever doet dan zwemmen. Tijdens de namiddag blijven we liefst uit de zon, alhoewel de grote hitte nu stilaan mindert. Af en toe een uitstap met ons Mus dat lukt nog net. Zo trokken we naar Portimao om de Vera Cruz te bezoeken. De Vera Cruz is een schip zoals Magelhaan er in zijn konvooi had, voor zijn tocht rond de wereld. Hijzelf, is de bol niet rond geraakt, overleden op de Filipijnen. En die boten zijn er ook niet meer. Maar de Vera Cruz is een mooie replica, vaart echt als schoolschip en de crew was zeer vriendelijk. Wij vonden het prettig om op dat erfstuk te speuren naar de moderne uitrusting. Zo zagen we de epirb hangen, de reddingsvlotten zaten onder een zeil en naast de twee antieke ankers lag er ook het moderne anker.
Op de terugweg naar huis reden we langs Praia do Carvalho, een schilderachtig strand dat we nog niet bezochten. Als we al de stranden van de Algarve willen bezoeken zijn we nog wel even bezig. Volgens de boekjes, is Carvalho het beste strand om te snorkelen en je moet er naartoe door een tunnel. Dat wilde ik wel eens zien. We vonden de plaats, we gingen door de tunnel en toen Leo het strand zag, wilde hij meteen terug, te veel mensen. Maar ik had mijn snorkelgerief bij en heb dus gesnorkeld. In die wereld onder de waterspiegel te mogen kijken, geeft altijd een goed gevoel. Maar hier in de Algarve was ik nog nooit echt enthousiast. Weinig begroeiing. We hebben wel weer wat bijgeleerd met ons bezoek aan Carvalho. In de namiddagen zijn er, ook begin oktober, nog veel zonnekloppers op de stranden en de meeste parkings staan overvol. Op sommige plaatsen stond de politie bij wegversperringen omdat de parkings volzet waren. Zoiets hadden wij nog niet aan den lijve ondervonden omdat we meestal tijdens de voormiddag op stap gaan. En eigenlijk, is de winter hier de beste tijd om te wandelen. Maar eerst gaan we nog een paar weken naar België. Waarschijnlijk nemen we volgende week afscheid van de boot, voor een tijdje. 

Na ons laatste bericht uit Sanlucar, hebben we al heel wat gevaren, soms gezeild, vaak gemotord. Eerst naar Ayamonte, dan naar Mazagon, dan weer Ayamonte, en uiteindelijk terug naar Culatra.
Mazagon was het lekkerste. We kregen een invitación van Jan en Clairette, en dat sla je niet af. Dank u Clairette, het was tot in de puntjes verzorgd. Zo'n grote bakplaat vol vis! Waar gaan we dat nog vinden.  
Wat de zeiltochten betreft, bezorgde de trip van Mazagon naar Ayamonte ons het meeste plezier, slechts 3 beaufort, aan de wind, maar regelmatig toch een snelheid over de 6 knopen. Geen stampen van de boot want er waren geen golven, amper rimpelingen op de zee. De zon was er wel, onverbiddellijk, dus stond de bimini. Heerlijk zeilen en dat allemaal met blote armen en blote benen. We zijn echt luxe zeilers geworden. Vorige week ontdekte ik zelfs dat Leo zijn zeiljas niet meer aan boord is! Hij moest even nadenken. Waarschijnlijk was die naar de Mus verhuisd, tijdens een fikse regenbui de voorbije winter? Ik denk niet dat we het nog gewoon zouden worden: zeiljas, zeilbroek, laarzen, muts, handschoenen...
We wilden dus terug de Guadiana op naar Ayamonte, voor de wasmachine en bevoorrading. De monding van de Guadiana benaderen we altijd met respect. Er zijn ondieptes en hoog tij was al voorbij. Maar omwille van het dood tij was de stroming niet zo sterk en de zee was zo rustig dat we naar binnen konden zeilen, stroomopwaarts, zonder hulp van de motor. Wat verderop werden we nog verwelkomd door dofijnen. Ze bleven wel op afstand, dus begon ik te zingen, want soms helpt dat om ze dichterbij te lokken. Maar de ‘Lichtjes van de Schelde’ kon ze niet bekoren. Waarschijnlijk waren ze sardientjes aan ‘t eten. Zaterdag op onze tocht naar Culatra zagen we weer rugvinnen, maar er werd niet echt gesprongen. Ik vroeg me al af of het geen orka’s waren. Want die killers wil ik eigenlijk liever niet dichtbij. Maar ze worden tegenwoordig wel vaak gespot in de baai van Cadiz en bij Gibraltar. Hier achter ons anker bij Culatra hebben we bij het zwemmen rond de boot, nog geen enge beesten gezien. Eén keer was ik er niet gerust in toen ik een rare kwal dichterbij zag komen. Ik vlug het trapje op en Leo geroepen. Toen zagen we dat het een halve watermeloen was die met de stroming voorbij dreef. Dat was de enige keer dat we afval in het water zagen. Valt wel mee met 65 boten achter hun anker. We blijven nog een paar dagen in dit ankerparadijs. Het leven als zeezigeuners bevalt ons nog altijd.

Vorige week zwommen we nog rondjes rond de boot, in kristalhelder water bij Culatra. Nu gaan we elke dag even in het troebele rivierwater van de Guadiana, de machtige stroom die de grens vormt tussen Spanje en Portugal. Maar hier hebben we het voordeel dat het water niet zout is en dat we weer een waterslang in de kuip hebben om ons af te spoelen. Daarstraks is onze gezamenlijke zwempartij wel ontaard in gegil en gespartel, en kwamen we met de slappe lach weer ons laddertje opgekropen. Het is namelijk zo dat de vissen hier 'bijten'. In Albufeira zien we vaak, vissen, de aangroei van de boten schrapen. Maar ik had nooit gedacht dat ze ook interesse zouden krijgen in onze armen, benen, rug... Gisteren en eergisteren had ik al wel enkele keren iets gevoeld, maar toen Leo riep dat een vis beet, barstte ik in lachen uit. Dat werd al vlug gegil toen ik meteen ook wat voelde op mijn been. We maakten zoveel kabaal dat Jochen, de Duitser die achter ons ligt met zijn catamaran, even kwam kijken. Vriendelijke man trouwens. Hij kwam ons helpen toen we hier eergisteren ons aanlegmaneuver deden. Dat aanleggen was een stuk rustiger als de vorige jaren omdat er een nieuwe steiger gelegd is, veel langer dan de oude, dus we hadden keuze in vrije plaatsen. Overal elektra en water, vooruitgang heet dat. Maar de bakker is ermee gestopt. Spijtig. En het aanmelden was niet meer op het gemeentehuis, maar op het toeristisch bureau. Dat was een ramp. Een heel mooie Spaanse jongedame, maar ze sprak alleen maar Spaans. Google translate heeft ons moeten redden. En dan nog. Ze wilde onze 'toelating om te varen' zien. Onze Belgische registratie brief leek haar onbekend, ze wilde iets dat meer op het Spaanse document trok!! In Portugal kom je zoiets niet tegen, daar spreekt iedereen die iets met toeristen te maken heeft Engels. Maar ondertussen genieten we van Spanje. De café's, zijn er wel nog allemaal. Vriendelijke uitbaters en goedkoop.
Eigenlijk zijn we heel tevreden met ons vaargebied (woongebied) hier in het zuiden en dan meer bepaald in de Algarve. Om te beginnen het zalige weer en dan vooral de zachte winters. Verder hebben we de keuze tussen onze comfortabele thuishaven, ankerplaatsen bij Culatra en Alvor, of deze machtige rivier. En natuurlijk zorgen de Spaanse havens voor afwisseling, de tapas alleen al. We hebben niet meer zo sterk de behoefte om nog nieuwe vaargebieden op te zoeken. Porto Santo in 2019 was een geweldige ervaring, maar daarna kwam corona, en we worden ouder... We genieten nog met volle teugen van het leven op het water, maar we denken ook wel eens aan de toekomst. We zagen al verschillende koppels hun boot verkopen: Allegra, Snow Goose, Dijabringabeeralong, Ravissant en Nimrod. Ik zie de crews zo voor mijn ogen en ze zijn allemaal op een andere manier van hun leven aan 't genieten. En dan begin je na te denken. De She verkopen? Dat is iets dat stilaan moet groeien. Afscheid nemen van het varen is moeilijk. Dat horen we ook van die anderen. Maar we denken er aan. We hebben nog geen brooker onder de arm genomen. We willen heel graag nog wat op de She wonen. Maar om te weten of er zeilers zijn die interesse voor een She 36 hebben, heeft Leo wat info op internet gezet. Onze She Twins verdient het om nog wat oceanen te overwinnen. Daar is ze voor gemaakt. Wij hebben destijds twee jaar gezocht naar een She 36. Misschien is er nog iemand op zoek?