Op 13 juni gaven we de sleutels van de She aan Nik. Knabbeltje vertrok samen met ons en Rocky deed zijn intrede op de boot. Rocky is de knuffel van Nik, een berggeitje. Toen ik de foto van Rocky aan een paar mensen doorstuurde antwoordde mijn zus: ‘Ik hoop dat Nik toch ook nog een andere zeilmaat zal hebben als hij de boot naar Amerika vaart.’ Die overtocht zal nog een paar maanden moeten wachten, de goeie winden daarvoor komen pas tegen het einde van het jaar. Ondertussen leert Nik de boot kennen en wij zijn blij met de foto’s die hij doorstuurt. Het geeft een goed gevoel dat Nik de boot zo graag ziet. We kwamen te weten dat hij ook in Engeland op prospectie geweest was, maar die Engelse She 36 kon het dus niet halen tegen de onze.
Over onze laatste dagen op de boot is niet veel te vertellen. We zwommen rond de boot want het was heet, we telden de dagen af en Leo was druk bezig met al de paperassen rond de verkoop. Het was even spannend toen Brussel op zich liet wachten om de registratie te schrappen. En zonder dat bericht kon Nik niet verder. Na vijf werkdagen stuurde Leo een vriendelijke mail en hij kreeg een ‘ambtenarenbericht’ terug dat ons de wenkbrauwen deed fronsen. Al de post zou beantwoord worden maar niet meteen. Hopelijk geen weken? Maar de dag erna, op een zaterdag dan nog wel, kwam het bericht van schrapping en kon de papierwinkel verder. Alles was nog niet rond toen Nik op zijn eigendom kwam wonen, maar gelukkig moet je tegenwoordig voor de meeste zaken niet meer naar een loket. Leve het internet.
Terwijl Nik de eerste nachten op zijn She sliep, probeerden wij, met onze Mus, de camperplaatsen in de omgeving. In de winter wordt overnachten buiten officiele camperplaatsen wel gedoogd, maar we hadden toch liever geen boete. Elke dag waren Nik en Leo nog enkele uren op de boot voor verdere verkenningen. Ze trokken ook samen naar het onthaal van de marina om de ligplaats te verlengen. Ik vroeg Nik een woordje te schrijven in ons gastenboek. Dat werd een heel blad, vol met lieve woorden en beloftes dat hij goed voor de boot zou zorgen. De allerlaatste dag bezorgden wij hem een gastenboek waarin we op de eerste bladzijde schreven dat zijn ‘nieuwe’ boot hem nooit in de steek zou laten en dat ze gegarandeerd mooie avonturen tegemoet gingen.
Dat was het dan en daar gingen we, met ons Mus, richting België, en of we nog ooit terug keren naar Albufeira, en wanneer dat dan zal zijn??
En of we de website zullen houden? Neen, we gaan niet elk jaar geld geven voor dit plaatsje op het web. Maar we genoten wel van de contacten die we op die manier hielden met familie, vrienden, reismaten... mensen die we soms jaren niet te zien krijgen, maar waar we toch verbonden mee zijn. Van sommigen kreeg ik al de vraag om toch berichten te blijven sturen. We gaan het even bekijken, dat wordt waarschijnlijk een blog met reis- en andere verhalen. Want ik wil nog wel een stukje van de wereld zien en Leo wil geen Belgische winters. Daar moeten we een mouw aan zien te passen. 

Albufeira 27 mei 2022
De beer is geschoten, het vel mag verkocht worden. Ik dacht te schrijven de kogel is door de kerk. Bestaat hiervoor eigenlijk geen zeemansterm? En toen vond Leo deze: ‘Zie je de kerk en toren staan, dan is de reis nog niet gedaan.’ Voor een boot is land gevaarlijker dan water. Geen victorie kraaien als je nog over zandbanken of drempels moet, als je nog met stromingen te maken krijgt, als uw bestemming aan lagerwal ligt… pas als de landvasten gelegd zijn, dan ben je er. En daarmee is het allemaal gezegd. Ik voel mij al een beetje als gast op de boot van iemand anders. Leo zegt dat hij eigenaar is tot de centen op zijn rekening staan. En met buitenlandse tranfers kan dat even duren.
Hoe ver staan we?
Maandag 23 mei was een goed gevulde dag. Vanaf 9 uur werd onze She binnenste buiten gekeerd door de expert, in gezelschap van Leo en Nik (de nieuwe eigenaar). Dat gebeurde zo grondig dat we pas om 1 uur met z’n allen aan tafel zaten. De makelaar was ondertussen ook opgedaagd. We zaten daar lang, want we moesten pas om 4 uur op de boatyard zijn voor de travel lift. Vervelen deden we ons niet want de expert heeft over de zeven zeeën gevaren en zijn avonturen zijn te straf voor woorden.
Pas om 5 uur ging onze She in het water. De remote control van de travel lift was defect. Het ging dus allemaal een beetje bruusker. Ik bleef aan wal. Er waren genoeg matrozen voor de proefvaart. De motor deed het prima, de zeilen deden ook hun werk en omdat er een stevige wind stond haalden ze een mooie snelheid.
Terug in onze box, scheen er aan het babbelen geen eind te komen, tot de makelaar praktische afspraken begon te maken voor de dingen die moesten gebeuren. En daar zaten we dan. Ik had een fles bubbels gekocht maar die zat zelfs niet in de koelkast. Net of er niets te vieren viel. We voelden ons vooral moe, moe.
Dinsdag liet ik Nik en Leo alleen op de boot om alles te bekijken, vragen te beantwoorden, de geheimen van de She te ontrafelen… Voor Nik was het niet allemaal nieuw want hij heeft zelf nog een kleinere She die hij zal verkopen. Maar zijn hoofd zal wel vol zitten. In de late namiddag dan, was de schuimwijn wel koud, zodat we een glaasje konden drinken ‘to celebrate the purchase of his She 36’.  
Nick is terug naar Seattle, en vliegt op 13 juni weer naar hier. Dat zal het echte afscheid worden. Ondertussen zijn we druk bezig met de administratieve rompslomp. 

Hoe spannend is het als de boot in de travel lift moet? Ik zet altijd een wijntje koud om achteraf te vieren dat de boot veilig en wel op zijn ‘stoel’ staat op het land. Want je gaat er van uit dat het goed zal verlopen, zoals al de vorige keren. Het weer werkte alvast mee. Tussen heel wat winderige dagen door, was het erg rustig. En, onze Duitse buur was vertrokken met zijn Rassy, extra manoeuvreer ruimte dus. Toen ik dat zei, schudde Leo met zijn hoofd en liet een zucht.
Tien minuten te vroeg dobberden we in de omgeving van de travel lift. Alles verliep voorspoedig. De man met het bakske was erg jong. In opleiding? Maar hij had assistentie van een oudere marineiro. Zoals verwacht vroegen ze weer om de riemen, met een touw aan elkaar vast te maken, zodat ze niet uit elkaar konden schuiven. Leo had dit voorzien en legde aan stuurboord en bakboord een touw. Onze She kwam uit het water en wij maakten ons klaar om af te stappen. Leo nam zijn smartphone en stak die in het zakje van zijn hemd. Toen vroeg de marineiro om de touwen bij de riemen nog wat naar beneden te duwen. Terwijl Leo de touwen naar beneden duwde, ging zijn smartphone mee naar beneden, het water in!!
Op de vraag of er mocht gedoken worden naar de smartphone, zodat het kaartje gered kon worden kwam er een njet. Niet met een fles, niet in vrijduik, alleen toegelaten voor professionelen. Maar één van de marinheiros beschikte over de nodige papieren en wilde het wel doen, tegen betaling natuurlijk. Na vijf minuten had hij de smartphone al te pakken. Twee uur later stond onze She op veel poten. Daar hebben ze met drie man goed hun werk aan gehad. Ze zijn heel voorzichtig. Zoveel te beter voor ons. We vergeten niet dat de boot van Emidio in Seixal gekraakt was omdat hij niet goed gesteund stond. De voorbije nacht waren er hevige rukwinden en het leek wel of we in een rijdende trein zaten. Niet zo goed voor mijn nachtrust. Vanmorgen dan, de volgende verrassing. Er was nog eens geel sahara zand gevallen. En Leo had de boot net zo mooi gepoetst voor de expertise van maandag. We hebben ook wat grote kuis gedaan in een paar kasten. En met het oog op die expertise heeft Leo de gasdarmen vervangen. Dat was een opmerking bij de expertise van16 jaar geleden. En de ‘toen nieuwe darmen’ zijn ondertussen alweer vervallen. Het was een hele zoektocht, met ons Mus tot in Loulé, om de gepaste gasdarmen te vinden. En dan moest een ‘stielman’ daar nog de juiste verbindingsstukjes op persen. Benieuwd hoeveel boten hier in de haven gasdarmen hebben die niet vervallen zijn?
En nog meer benieuwd zijn we, wat de expert maandag allemaal gaat controleren? Als hij onze trouwe yanmar wil horen draaien zal hij nog eens moeten terugkomen als we weer in het water liggen. En wat er daarna allemaal zal gebeuren, dat zullen we zien als het zo ver is.

 

Op 1 mei werd ik 70 jaar en dat hebben we gevierd hier in Albufeira, samen met Fred van de Tequila en Marcel (nl) van de Nortada. Dank u Fred voor de lekkere spaghetti en ook proficiat met uw zevenstige verjaardag op 2 mei. Fred en ik hadden nogal diep in het glas gekeken en hij kan daar beter tegen dan ik. Wij waren dus veel aan het woord. Marcel sprak als er een gaatje viel, heel rustig. En Leo kwam zelden aan het woord.
Eigenlijk was er iets voorzien in België, met de familie, maar de ontknoping van de verkoop van onze She laat wat op zich wachten. Voor de expertise moet de boot 3 dagen op het land. En hier, op de boatyard, is er geen plaats. Ook niet in de omliggende havens. Nog een gevolg van achterstallig onderhoud wegens corona. Leo deed nochtans zijn best. Hij ging elke dag naar de ‘baas’ van de boatyard om te horen of er geen gaatje was. En uiteindelijk is er dan toch een datum geprikt, 19 mei. Nu maar hopen dat er niets tussen komt, want uit ervaring weten we dat ze wel eens een paar dagen durven schuiven, een boot die niet op tijd in orde is, een noodgeval, personeel dat ziek is… We hebben dat altijd rustig aanvaard, op zijn zuiders. Deze keer moet er echter een Amerikaan een vlucht en verblijf boeken, en er komt een ‘expert’. Duimen maar dat het allemaal zal doorgaan. Met heimwee denk ik terug aan 6 januari 2006 toen we onze She voor het eerst zagen, om 7 uur ‘s morgens in Trinité sur mer. Leo had hem ‘s avonds te koop zien staan en midden in de nacht waren we vertrokken. Het moest vlug gaan, de kerstvakantie was bijna voorbij. De eigenaar zat al op zijn nieuwe boot ergens in warmere oorden maar hij vertelde waar de sleutel lag. Na onze ‘inspectie’ telefoneerde Leo dat hij de boot kocht. De eigenaar had echter nog een koper… waarop Leo zei dat hij akkoord ging met de prijs en dat hij de She kocht in de staat zoals ze was. Daarmee was de koop gesloten. Geen dure expertise. En op 28 januari, toen de boot al van Leo was, gingen de vorige eigenaar en Leo eens samen varen, in de sneeuw!! Bedankt Jan De Deyn om Leo daarbij te willen vergezellen. Ik was toen nog aan ‘t lesgeven.   
Een officiële expertise (700 euro) liet Leo pas doen in 2015 toen we vertrokken voor langer, voor verder, de wijde wereld in . Dat moest van de verzekering. De boot kreeg toen een goed rapport. En de opmerkingen werden vlug in orde gebracht, nieuwe reddingsvesten met lichtjes, nieuwe gasdarm en een kraantje onder het fornuis om de gas af te sluiten. Ik vraag me af wat die Amerikaanse verzekering vraagt?
Heel speciale dagen nu op de boot. Laatste dagen op het water? Of toch niet?

Op maandag 21 maart, kwamen we in België toe, met een goed gevulde agenda, vooral mijn agenda dan. Maar dinsdag gebeurde er iets onverwachts. En daardoor is onze agenda al vlug veranderd. Een Amerikaan, Niklas, meldde zich akkoord om onze boot te kopen aan de prijs die Leo vraagt. Waw! Moeilijk uit te leggen wat er dan in je hoofd en je hart omgaat. Want na de She Twins komt er geen boot meer. Dat is even slikken. Het dringt nog niet goed door. Je denkt de hele tijd dat er nog wel iets zal tussen komen.  
Op 9 maart was Niklas de boot komen bekijken en Leo kreeg toen al de eerste ‘schok’ te verwerken, want deze man was echt geïnteresseerd. Onze She Twins heeft haar leeftijd, maar het is een Sparkman en Stephens, heel zeewaardig, goed onderhouden, alles werkt zoals het hoort en ze is compleet uitgerust om meteen de oceaan over te steken. Dat zal Niklas ook effectief moeten doen. We zouden vlug iets horen. Maar toen we tot op 19 maart niets hoorden en naar België reden, dachten we, dat we waarschijnlijk nog wel een jaar of langer op de boot zouden wonen. Niet dus. Al vlug kwam, via mail, de verkoopovereenkomst. Leo zette zijn handtekening. We werden er stil van. Toen we enige dagen later een bericht kregen dat het voorschot betaald was, met de vraag daaraan gekoppeld, wanneer Leo terug in Portugal kon zijn voor de afhandeling, zijn we een versnelling hoger geschakeld in de voorbereiding. Ik was al even bezig met het verzamelen van officiële documenten, belangrijke facturen en gebruiksaanwijzingen. Leo is op de zolder van zijn atelier gaan zoeken naar de reservezeilen, de matras van de hondenkooi en nog meer spullen die bij de boot horen. Gelukkig is er heel wat bagageruimte in ons Mus. En ik zal deze keer geen plaats innemen want ik ga niet meteen mee. Volgende week zit ik aan zee met mijn kleinkinderen. Verder durf ik nog niet te denken. Vast staat dat Leo één van de volgende dagen richting Albufeira rijdt en ik vlieg hem later achterna.
De beer is nog niet echt geschoten, maar het vel is al bijna verkocht.
Wordt vervolgd.