Foto: Rocky
neemt het commando van Knabbeltje over. |
Affligem
24 juni 2022
Op 13 juni gaven
we de sleutels van de She aan Nik. Knabbeltje
vertrok samen met ons en Rocky deed zijn intrede
op de boot. Rocky is de knuffel van Nik, een
berggeitje. Toen ik de foto van Rocky aan een paar
mensen doorstuurde antwoordde mijn zus: ‘Ik hoop
dat Nik toch ook nog een andere zeilmaat zal
hebben als hij de boot naar Amerika vaart.’ Die
overtocht zal nog een paar maanden moeten wachten,
de goeie winden daarvoor komen pas tegen het einde
van het jaar. Ondertussen leert Nik de boot kennen
en wij zijn blij met de foto’s die hij doorstuurt.
Het geeft een goed gevoel dat Nik de boot zo graag
ziet. We kwamen te weten dat hij ook in Engeland
op prospectie geweest was, maar die Engelse She 36
kon het dus niet halen tegen de onze.
Over onze laatste dagen op de boot is niet veel te
vertellen. We zwommen rond de boot want het was
heet, we telden de dagen af en Leo was druk bezig
met al de paperassen rond de verkoop. Het was even
spannend toen Brussel op zich liet wachten om de
registratie te schrappen. En zonder dat bericht
kon Nik niet verder. Na vijf werkdagen stuurde Leo
een vriendelijke mail en hij kreeg een
‘ambtenarenbericht’ terug dat ons de wenkbrauwen
deed fronsen. Al de post zou beantwoord worden
maar niet meteen. Hopelijk geen weken? Maar de dag
erna, op een zaterdag dan nog wel, kwam het
bericht van schrapping en kon de papierwinkel
verder. Alles was nog niet rond toen Nik op zijn
eigendom kwam wonen, maar gelukkig moet je
tegenwoordig voor de meeste zaken niet meer naar
een loket. Leve het internet.
Terwijl Nik de eerste nachten op zijn She sliep,
probeerden wij, met onze Mus, de camperplaatsen in
de omgeving. In de winter wordt overnachten buiten
officiele camperplaatsen wel gedoogd, maar we
hadden toch liever geen boete. Elke dag waren Nik
en Leo nog enkele uren op de boot voor verdere
verkenningen. Ze trokken ook samen naar het
onthaal van de marina om de ligplaats te
verlengen. Ik vroeg Nik een woordje te schrijven
in ons gastenboek. Dat werd een heel blad, vol met
lieve woorden en beloftes dat hij goed voor de
boot zou zorgen. De allerlaatste dag bezorgden wij
hem een gastenboek waarin we op de eerste
bladzijde schreven dat zijn ‘nieuwe’ boot hem
nooit in de steek zou laten en dat ze gegarandeerd
mooie avonturen tegemoet gingen.
Dat was het dan en daar gingen we, met ons Mus,
richting België, en of we nog ooit terug keren
naar Albufeira, en wanneer dat dan zal zijn??
En of we de website zullen houden? Neen, we gaan
niet elk jaar geld geven voor dit plaatsje op het
web. Maar we genoten wel van de contacten die we
op die manier hielden met familie, vrienden,
reismaten... mensen die we soms jaren niet te zien
krijgen, maar waar we toch verbonden mee zijn. Van
sommigen kreeg ik al de vraag om toch berichten te
blijven sturen. We gaan het even bekijken, dat
wordt waarschijnlijk een blog met reis- en andere
verhalen. Want ik wil nog wel een stukje van de
wereld zien en Leo wil geen Belgische winters.
Daar moeten we een mouw aan zien te passen.
|
Foto:
Proefvaart met koper, expert en makelaar. |
Albufeira
27 mei 2022
Albufeira 27 mei 2022
De beer is geschoten, het vel mag verkocht worden.
Ik dacht te schrijven de kogel is door de kerk.
Bestaat hiervoor eigenlijk geen zeemansterm? En
toen vond Leo deze: ‘Zie je de kerk en toren
staan, dan is de reis nog niet gedaan.’ Voor een
boot is land gevaarlijker dan water. Geen victorie
kraaien als je nog over zandbanken of drempels
moet, als je nog met stromingen te maken krijgt,
als uw bestemming aan lagerwal ligt… pas als de
landvasten gelegd zijn, dan ben je er. En daarmee
is het allemaal gezegd. Ik voel mij al een beetje
als gast op de boot van iemand anders. Leo zegt
dat hij eigenaar is tot de centen op zijn rekening
staan. En met buitenlandse tranfers kan dat even
duren.
Hoe ver staan we?
Maandag 23 mei was een goed gevulde dag. Vanaf 9
uur werd onze She binnenste buiten gekeerd door de
expert, in gezelschap van Leo en Nik (de nieuwe
eigenaar). Dat gebeurde zo grondig dat we pas om 1
uur met z’n allen aan tafel zaten. De makelaar was
ondertussen ook opgedaagd. We zaten daar lang,
want we moesten pas om 4 uur op de boatyard zijn
voor de travel lift. Vervelen deden we ons niet
want de expert heeft over de zeven zeeën gevaren
en zijn avonturen zijn te straf voor woorden.
Pas om 5 uur ging onze She in het water. De remote
control van de travel lift was defect. Het ging
dus allemaal een beetje bruusker. Ik bleef aan
wal. Er waren genoeg matrozen voor de proefvaart.
De motor deed het prima, de zeilen deden ook hun
werk en omdat er een stevige wind stond haalden ze
een mooie snelheid.
Terug in onze box, scheen er aan het babbelen geen
eind te komen, tot de makelaar praktische
afspraken begon te maken voor de dingen die
moesten gebeuren. En daar zaten we dan. Ik had een
fles bubbels gekocht maar die zat zelfs niet in de
koelkast. Net of er niets te vieren viel. We
voelden ons vooral moe, moe.
Dinsdag liet ik Nik en Leo alleen op de boot om
alles te bekijken, vragen te beantwoorden, de
geheimen van de She te ontrafelen… Voor Nik was
het niet allemaal nieuw want hij heeft zelf nog
een kleinere She die hij zal verkopen. Maar zijn
hoofd zal wel vol zitten. In de late namiddag dan,
was de schuimwijn wel koud, zodat we een glaasje
konden drinken ‘to celebrate the purchase of his
She 36’.
Nick is terug naar Seattle, en vliegt op 13 juni
weer naar hier. Dat zal het echte afscheid worden.
Ondertussen zijn we druk bezig met de
administratieve rompslomp.
|
Foto:
Gezwind de ladder op. |
Albufeira
21 mei 2022
Hoe spannend is het als de boot in de
travel lift moet? Ik zet altijd een wijntje koud
om achteraf te vieren dat de boot veilig en wel op
zijn ‘stoel’ staat op het land. Want je gaat er
van uit dat het goed zal verlopen, zoals al de
vorige keren. Het weer werkte alvast mee. Tussen
heel wat winderige dagen door, was het erg rustig.
En, onze Duitse buur was vertrokken met zijn
Rassy, extra manoeuvreer ruimte dus. Toen ik dat
zei, schudde Leo met zijn hoofd en liet een zucht.
Tien minuten te vroeg dobberden we in de omgeving
van de travel lift. Alles verliep voorspoedig. De
man met het bakske was erg jong. In opleiding?
Maar hij had assistentie van een oudere marineiro.
Zoals verwacht vroegen ze weer om de riemen, met
een touw aan elkaar vast te maken, zodat ze niet
uit elkaar konden schuiven. Leo had dit voorzien
en legde aan stuurboord en bakboord een touw. Onze
She kwam uit het water en wij maakten ons klaar om
af te stappen. Leo nam zijn smartphone en stak die
in het zakje van zijn hemd. Toen vroeg de
marineiro om de touwen bij de riemen nog wat naar
beneden te duwen. Terwijl Leo de touwen naar
beneden duwde, ging zijn smartphone mee naar
beneden, het water in!!
Op de vraag of er mocht gedoken worden naar de
smartphone, zodat het kaartje gered kon worden
kwam er een njet. Niet met een fles, niet in
vrijduik, alleen toegelaten voor professionelen.
Maar één van de marinheiros beschikte over de
nodige papieren en wilde het wel doen, tegen
betaling natuurlijk. Na vijf minuten had hij de
smartphone al te pakken. Twee uur later stond onze
She op veel poten. Daar hebben ze met drie man
goed hun werk aan gehad. Ze zijn heel voorzichtig.
Zoveel te beter voor ons. We vergeten niet dat de
boot van Emidio in Seixal gekraakt was omdat hij
niet goed gesteund stond. De voorbije nacht waren
er hevige rukwinden en het leek wel of we in een
rijdende trein zaten. Niet zo goed voor mijn
nachtrust. Vanmorgen dan, de volgende verrassing.
Er was nog eens geel sahara zand gevallen. En Leo
had de boot net zo mooi gepoetst voor de expertise
van maandag. We hebben ook wat grote kuis gedaan
in een paar kasten. En met het oog op die
expertise heeft Leo de gasdarmen vervangen. Dat
was een opmerking bij de expertise van16 jaar
geleden. En de ‘toen nieuwe darmen’ zijn
ondertussen alweer vervallen. Het was een hele
zoektocht, met ons Mus tot in Loulé, om de gepaste
gasdarmen te vinden. En dan moest een ‘stielman’
daar nog de juiste verbindingsstukjes op persen.
Benieuwd hoeveel boten hier in de haven gasdarmen
hebben die niet vervallen zijn?
En nog meer benieuwd zijn we, wat de expert
maandag allemaal gaat controleren? Als hij onze
trouwe yanmar wil horen draaien zal hij nog eens
moeten terugkomen als we weer in het water liggen.
En wat er daarna allemaal zal gebeuren, dat zullen
we zien als het zo ver is.
|
Foto:
Allereerste proefvaart in de sneeuw. |
Albufeira
2 mei 2022
Op 1 mei werd ik 70 jaar en dat
hebben we gevierd hier in Albufeira, samen met
Fred van de Tequila en Marcel (nl) van de Nortada.
Dank u Fred voor de lekkere spaghetti en ook
proficiat met uw zevenstige verjaardag op 2 mei.
Fred en ik hadden nogal diep in het glas gekeken
en hij kan daar beter tegen dan ik. Wij waren dus
veel aan het woord. Marcel sprak als er een gaatje
viel, heel rustig. En Leo kwam zelden aan het
woord.
Eigenlijk was er iets voorzien in België, met de
familie, maar de ontknoping van de verkoop van
onze She laat wat op zich wachten. Voor de
expertise moet de boot 3 dagen op het land. En
hier, op de boatyard, is er geen plaats. Ook niet
in de omliggende havens. Nog een gevolg van
achterstallig onderhoud wegens corona. Leo deed
nochtans zijn best. Hij ging elke dag naar de
‘baas’ van de boatyard om te horen of er geen
gaatje was. En uiteindelijk is er dan toch een
datum geprikt, 19 mei. Nu maar hopen dat er niets
tussen komt, want uit ervaring weten we dat ze wel
eens een paar dagen durven schuiven, een boot die
niet op tijd in orde is, een noodgeval, personeel
dat ziek is… We hebben dat altijd rustig aanvaard,
op zijn zuiders. Deze keer moet er echter een
Amerikaan een vlucht en verblijf boeken, en er
komt een ‘expert’. Duimen maar dat het allemaal
zal doorgaan. Met heimwee denk ik terug aan 6
januari 2006 toen we onze She voor het eerst
zagen, om 7 uur ‘s morgens in Trinité sur mer. Leo
had hem ‘s avonds te koop zien staan en midden in
de nacht waren we vertrokken. Het moest vlug gaan,
de kerstvakantie was bijna voorbij. De eigenaar
zat al op zijn nieuwe boot ergens in warmere
oorden maar hij vertelde waar de sleutel lag. Na
onze ‘inspectie’ telefoneerde Leo dat hij de boot
kocht. De eigenaar had echter nog een koper…
waarop Leo zei dat hij akkoord ging met de prijs
en dat hij de She kocht in de staat zoals ze was.
Daarmee was de koop gesloten. Geen dure expertise.
En op 28 januari, toen de boot al van Leo was,
gingen de vorige eigenaar en Leo eens samen varen,
in de sneeuw!! Bedankt Jan De Deyn om Leo daarbij
te willen vergezellen. Ik was toen nog aan ‘t
lesgeven.
Een officiële expertise (700 euro) liet Leo pas
doen in 2015 toen we vertrokken voor langer, voor
verder, de wijde wereld in . Dat moest van de
verzekering. De boot kreeg toen een goed rapport.
En de opmerkingen werden vlug in orde gebracht,
nieuwe reddingsvesten met lichtjes, nieuwe gasdarm
en een kraantje onder het fornuis om de gas af te
sluiten. Ik vraag me af wat die Amerikaanse
verzekering vraagt?
Heel speciale dagen nu op de boot. Laatste dagen
op het water? Of toch niet?
Wordt vervolgd.
|
Foto:
Onderweg naar België. |
Affligem
7 april 2022
Op maandag 21 maart, kwamen we in
België toe, met een goed gevulde agenda, vooral
mijn agenda dan. Maar dinsdag gebeurde er iets
onverwachts. En daardoor is onze agenda al vlug
veranderd. Een Amerikaan, Niklas, meldde zich
akkoord om onze boot te kopen aan de prijs die Leo
vraagt. Waw! Moeilijk uit te leggen wat er dan in
je hoofd en je hart omgaat. Want na de She Twins
komt er geen boot meer. Dat is even slikken. Het
dringt nog niet goed door. Je denkt de hele tijd
dat er nog wel iets zal tussen komen.
Op 9 maart was Niklas de boot komen bekijken en
Leo kreeg toen al de eerste ‘schok’ te verwerken,
want deze man was echt geïnteresseerd. Onze She
Twins heeft haar leeftijd, maar het is een
Sparkman en Stephens, heel zeewaardig, goed
onderhouden, alles werkt zoals het hoort en ze is
compleet uitgerust om meteen de oceaan over te
steken. Dat zal Niklas ook effectief moeten doen.
We zouden vlug iets horen. Maar toen we tot op 19
maart niets hoorden en naar België reden, dachten
we, dat we waarschijnlijk nog wel een jaar of
langer op de boot zouden wonen. Niet dus. Al vlug
kwam, via mail, de verkoopovereenkomst. Leo zette
zijn handtekening. We werden er stil van. Toen we
enige dagen later een bericht kregen dat het
voorschot betaald was, met de vraag daaraan
gekoppeld, wanneer Leo terug in Portugal kon zijn
voor de afhandeling, zijn we een versnelling hoger
geschakeld in de voorbereiding. Ik was al even
bezig met het verzamelen van officiële documenten,
belangrijke facturen en gebruiksaanwijzingen. Leo
is op de zolder van zijn atelier gaan zoeken naar
de reservezeilen, de matras van de hondenkooi en
nog meer spullen die bij de boot horen. Gelukkig
is er heel wat bagageruimte in ons Mus. En ik zal
deze keer geen plaats innemen want ik ga niet
meteen mee. Volgende week zit ik aan zee met mijn
kleinkinderen. Verder durf ik nog niet te denken.
Vast staat dat Leo één van de volgende dagen
richting Albufeira rijdt en ik vlieg hem later
achterna.
De beer is nog niet echt geschoten, maar het vel
is al bijna verkocht.
Wordt vervolgd.
|
Foto: Zicht
op onze buurt. |
|
Albufeira
11 februari 2022
Ik herlees graag onze berichten van jaren geleden. Maar
welke berichten gaan er nog komen? Soms zou je zo graag
weten hoe de toekomst eruit gaat zien. Gaat iemand Poetin
kunnen stoppen met zijn oorlog tegen Oekraïne. En hoe gaat
het leven van al de Europeanen, van onze kinderen en
kleinkinderen veranderen?? Reizen, mensen ontmoeten, dat
kan zo’n deugd doen. Komt er weer een ijzeren gordijn? Het
laat ons niet los, maar nu toch even verder gaan, waar we
gebleven waren. Leo heeft een ventilator geplaatst op de
webasto (onze verwarming). De mondjes, net boven de vloer,
blazen nu geen warme lucht meer naar binnen, maar zuigen
de lucht boven de vloer naar buiten. En zo blijft het CO2
gehalte goed onder controle. Ondertussen worden de dagen
langer, de nachten zachter, de deur blijft langer open.
Want het is maart. En we hadden het niet meer verwacht,
maar af en toe valt er regen uit de lucht. De droge,
zachte winter loopt op zijn einde. Het was dit jaar,
vooral heel rustig in de haven. In november en december
bijna geen Engelsen. Maar die zijn volop aan ‘t
terugkomen. Je kan er niet naast kijken en je ‘hoort’ ze
ook, zeker als ze aan ‘t drinken zijn. Onze directe buren
zijn gelukkig heel rustige mensen. Langs bakboord hebben
we de Morgana, een Iers koppel, veel jonger dan wij. Zij
zijn nog niet op pensioen en komen af en toe voor een
week. Langs stuurboord ligt de Shanti van de Nederlanders
Tom en Tilly. Zij varen binnenkort naar de Guadiana. En
aan de overkant van de steiger ligt de Lady Lynn, van Jeff
en Lynn, klassiek geschoolde muzikanten uit Liverpool.
Omwille van corona lag de boot twee jaar verlaten. Toen ze
enkele dagen geleden weer in hun kuip zaten zei Leo dat
wij de Lady Lynn in het oog hadden gehouden. Een kwartier
later brachten ze een fles wijn voor het bewaken van hun
boot! In onze ‘straat’ steiger E liggen er ook ook nog
Belgen. Een Waal, die altijd blij is met een babbel en
veel moeite doet om Nederlands te spreken en dan is er
natuurlijk Fred. Een haven is een beetje zoals een dorp.
Maar stilaan beginnen we ons voor te bereiden om Albufeira
te ruilen voor Affligem. Zo zijn we vorige week alvast
diesel gaan tanken met ons Mus. Dat was de eerste keer
sinds we hier toekwamen in november. Geen lange afstanden
gereden dus. Maar dat gaat veranderen. Waarschijnlijk zal
de motor van ons Mus blij zijn om nog eens te doen
waarvoor hij gemaakt is. En ook Leo zal content zijn. Zo
lang hij kan rijden tenminste, want rijden met ons Mus
vindt hij nog altijd geweldig, maar België zelf staat niet
zo hoog op zijn verlanglijstje. Hoe dichter bij het
afscheid, hoe meer heimwee we nu al krijgen, om wat we
achter zullen laten. Als je de dagen begint af te tellen,
besef je des te meer hoe mooi het hier is, hoe goed we het
hier hebben. Maar beloofd is beloofd, tegen april zijn we
thuis. .
|
Foto: Winter in de
algarve. |
Albufeira
11 februari 2022
Het
is hier te droog, veel te droog. Het zou wel eens mogen
regenen. Misschien afspreken met al de regeringen, dat
België één dag per week de regen naar hier stuurt in ruil
voor een dag Portugese zon. Na die stortbui van ons vorige
bericht is het alle dagen droog geweest, uitgezonderd één
dag motregen. Maar daarmee raken de stuwmeren niet gevuld,
en die moeten voor water uit de kraan zorgen. In België
aan regen dus geen gebrek horen we. Maar mijn zus stuurde
toch ook al een enthousiast whatsappje over krokussen. ‘t
Is niet omdat wij hier een luilekker leventje hebben dat
we niet denken aan onze familie in België, aan
ex-collega’s en aan vrienden. De voorbije maand hadden we
bovendien ‘mond tot mond’ info van bezoek uit België. We
bezochten mijn nicht Chris en Walter op de camping in
Espiche, Jan en Katleen hun mobilhome stond een nachtje
hier bij de haven en we gingen langs bij Christiane in
Armacao. Dat was goed voor uren bijbabbelen. Zo kom je dan
te weten dat niet al onze leeftijdsgenoten even veel geluk
hebben wat de gezondheid betreft. Wij doen ons best om
onze conditie wat op peil te houden. Zacht klimaat met
veel licht, geen gestoorde slaap, lekker maar gezond eten
en veel wandelen. Maar nu heeft Leo wat ontdekt. Hij
bestelde een CO2 meter. Niet zo duur, niet zo groot,
handig ding. Dat apparaatje heeft ons al veel geleerd op
korte tijd. CO2 is zwaarder dan lucht en hangt dus tegen
de vloer als er niet veel luchtverplaatsing is. Onze boot
is waterdicht, onderaan dus geen verluchting. We hebben
twee ramen (dakluiken) die open kunnen en meestal staan ze
op een kier. En dan is er natuurlijk onze voordeur, tevens
achterdeur, eigenlijk onze enige deur. En om langs die
deur naar buiten te gaan moet je een trap op van 1,50 m
hoog. Moderne boten hebben vaak een grotere en lagere
deur, maar onze boot deed in zijn jonge jaren mee aan
Atlantische races en als die boten al eens plat gingen
mocht er niet te veel zeewater binnen dringen. Eigenlijk
wonen we een beetje in een kelder in het water. Gevolg:
voortdurend alarm van de CO2 meter. Overdag met deur en
luiken open zitten we in het groen. ‘s Avonds met deur en
luiken op een kier is het rood. We wonen zo al maanden,
voelen ons niet ziek, geen hoofdpijn… maar rokers voelen
zich ook niet ziek en toch tast roken uw lichaam aan. Dus,
Leo experimenteerde met een luchtafzuigpomp en een
afvoerdarm. De lucht boven de vloer wegzuigen en naar
buiten afvoeren gaf een verbetering, maar niet
spectaculair. Gezonde lucht van buiten naar de vloer van
de boot blazen helpt beter. Maar daar zetten we dan ons
500 watt vuurtje voor. Het is namelijk winter he. Pfft.
Wordt vervolgd.
We hebben te doen met de schooldirecties! CO2 in de
klassen!! Als de meters dicht bij het plafond hangen zal
het wel ok zijn? Misschien in de toekomst overal
luchtverversers.
|
Foto: Winter in de
algarve. |
Albufeira
1 januari 2022
Geen
avonturen te melden, maar we begonnen net een nieuw jaar
en dus hoog tijd om onze foto nieuwjaarswens te delen.
Wat valt er te vertellen over de Algarve? Net zoals in
België is het hier de laatste dagen warmer dan normaal. De
jassen blijven in de kast hangen. Alle dagen blote armen.
We kregen wel een portie regen de week voor Kerstmis. Toen
leek het even herfst. En op 21 december zaten we midden in
stortregen, eigenlijk een echte wolkbreuk. We waren met
ons Mus op weg naar huis (onze boot) en ik bleef maar
zagen aan Leo zijn oren, dat hij moest stoppen, net zoals
de meeste auto’s trouwens. Maar hij bleef rijden door de
rivier. De wegen leken rivieren en de zijstraten waren
zijrivieren. Op de plaatsen waar er al riolering was,
spoot het water uit de roosters omhoog als gysers. Leo
zijn commentaar: “We hebben winterbanden.” Waarom rijden
wij met winterbanden in de Algarve!! Het wordt hier
eigenlijk nooit winter, maar we wilden voorbereid zijn,
voor het geval we onverwachts naar huis zouden moeten. Leo
dus, met ons Mus, met winterbanden, door de modderrivier
die ondertussen ook al vol stenen lag. Ik hield mijn hart
vast. Toen we het kerkhof passeerden werd het
apocalyptisch. Het kerkhof ligt boven op een berg en we
reden langs de metershoge muur die er voor moet zorgen dat
er geen stenen naar beneden vallen. Door de spuigaten in
die muur, spoten modderfonteinen op ons Mus. Leo grapte:
“Seffens krijgen we stukken van een skelet op ons.” Maar
hij bleef rijden, tot we aan ons veilige plekje op de
parking bij het havenkantoor waren. Daar bleven we kijken
hoe het water langs de hellingen watervallen veroorzaakte
en hoe het terrein rond de parking een meer werd. Een
kwartier later hield het op en konden we weer verder dan
50 meter kijken. De dagen daarna kregen we nog wel eens
een bui maar toch ook weer regelmatig de blauwe lucht. En
de muur van het kerkhof, die zijn ze aan het
opkalafateren.
Vorige nacht, klokslag 0 uur, stond ik bij de
vissershaven, op 1000 stappen van onze She, naar het
vuurwerk op de strekdam te kijken. Er waren weinig mensen,
want de meesten keken vanop de hoge promenade bij de stad.
Het was indrukwekkend, ook omdat ik er zo dicht bij stond.
Leo bleef op de boot. Hij sukkelt met de achillespees van
zijn linkervoet. Het stappen gaat moeilijk.
Vuurwerk op oudejaar, dat ligt voor de hand, maar vandaag
op nieuwjaarsdag, heb ik iets gedaan wat niet veel mensen
doen op 1 januari. Ik heb een toertje gedaan over het
kerkhof. Toen ik daar langs kwam op mijn
voormiddagwandeling, wilde ik wel eens zien of er geen
schade was van de wolkbreuk. Alles lag er nog heel netjes
bij, ook de zwarte kat die daar altijd is. Ik heb er een
tijdje rondgedoold. Even een bezinning bij een nieuw
jaartal. Blij dat we ook in 2022 nog altijd op de aarde
mogen rondlopen. En hopelijk wordt het voor ieder van ons,
een goed en gezond jaar.
|
|