Albufeira 25 mei 2018

We zijn terug in Albufeira. In het leven loopt het wel eens anders dan gepland. Als zeilers zijn we het gewoon een plan B te hebben, maar nu is het toch van een andere orde. De moeder van Leo is niet goed en daarom vliegen we morgen terug naar België.
Tussen het telefoneren, plannen, opruimen, poetsen, wassen en inpakken door, nog even vertellen hoe onze tocht naar Ayamonte verliep. Na enkele uren motorsailen kwamen er lelijke wolken en Leo merkte als eerste een bliksemschicht boven de bergen. Geen probleem, zolang dat boven het land bleef. Maar het kwam steeds dichter. We kregen regen, we kregen aanwakkerende wind en we begonnen te tellen hoeveel seconden er tussen de bliksem en de donder waren. Leo gaf uitleg over de snelheid van het licht en het geluid. Ik was al begonnen met spullen op te bergen in de oven: laptops, smartphones, reserve gps en reserve marifoon, in de hoop dat de oven kon dienen als een kooi van Faraday. En toen… konden we maar tot 1 tellen! Waw! Dicht bij ons, 333 meter, volgens Leo. De boot daverde. Even naar adem happen. Gelukkig had de bliksem onze mast niet gekozen om zich te ontladen. We zaten 5 mijl uit de kust, omwille van de fishfarms en moesten nog uren varen. Geen plan B. Gewoon verder varen, verder tellen. Een uur heeft het geduurd. Daarna kon alles weer uit de oven en bereikten we veilig Ayamonte. Twee nachten genoten we van de faciliteiten van de haven en de supermarkt vlakbij, om daarna verder de rivier op te varen, stroomopwaarts naar Alcoutim. Leo wilde in het zoete water de algen op de romp laten afsterven. Zes maanden niet varen, merk je aan het onderwaterschip. Maar eigenlijk was het in de eerste plaats omdat we van het dorpje houden. Er was geen plaats aan de steiger, ook niet aan de overkant in Spanje. Dus ankerden we op de grens tussen de twee landen, midden op de rivier. Veeel privacy. Als we al eens een tik op de boot hoorden, was dat geen andere zeiler maar een stuk hout, meegesleurd door de stroom. Diezelfde stroom maakte het ons gisteren wel moeilijk de 20 mijl, weer naar zee, te varen. Wind tegen stroom, golven dus, en die wilden ons terugduwen. Bij de monding van de Guadiana stak Leo een reef en dat, zonder dat ik erom moest vragen. De life jackets mochten zelfs uit de kast. We zaten halverwege het tij, afgaand, en zagen regelmatig dieptes van 3,7 meter. Met een diepgang van bijna 2 meter en een steigerende boot is dat al aardig spannend. Onze verdere nachtelijke tocht verliep rustig. De dreigende wolken rondom ons, hielden het bij dreigen. En om 4 uur vanochtend vaarden we onze vertrouwde box weer in.
Morgen zijn we bij de familie.

Meer.....