Albufeira 7 januari 2019

Toen Leo vorige zomer van de ene kliniek naar de andere moest, met zijn gewonde been, zei hij: Als dit allemaal achter de rug is, gaan we eens op reis. En dat liet me niet meer los. Joepie, op reis! Maar dan niet Albufeira, hier zijn we niet op reis, hier wonen we. Ik dacht aan iets wat we nog nooit deden, zoiets waarvan je op je ‘oude dag’ zegt: Daarvan heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb, duiken op Bonaire bijvoorbeeld. Toen ik dat idee opperde, zei Leo dat hij wel wilde meegaan als ik dat echt heel graag wilde doen. Niet wild enthousiast weliswaar. Maar dan lieten Fons en Rita weten dat ze in februari met hun Sunshine op Bonaire zullen liggen. Aha. We begonnen al wat rond te kijken op internet en vorige week vroeg Leo plots of ik, te vinden was voor een refresh dive, hier bij Easy Divers. Hij was bij de plaatselijke duikclub al eens gaan kijken. Natuurlijk was ik daar voor te vinden en de dag erna om 14.00 uur begonnen we aan onze opfrissingscursus. Mario was onze instructeur. Eerst theorie: druk, oren, uitrusting… Wij knikten heel de tijd. Dan het zwembad in, eerder een duiktank. Onder water bril afnemen, weer opzetten, leegblazen, mondstuk uitnemen, een stukje boven de bodem zweven… het lukte allemaal. Goedgekeurd voor de bootduik. Met Raoul aan het stuur vloog de goed uitgeruste rib over de golven. Het werd een comfortabele duik onder het waakzame oog van Mario. De meeste dieren waren wat groter dan we gewoon waren in de Middellandse zee. Buiten de inktvissen, de murene, de talrijke vissen… vond ik de zeekomkommers hier wel heel speciaal en de naaktslakken waren kleurrijk en sierlijk. Eén grote vis volgde ons de hele tijd en zwom soms vlak voor mijn masker. Mario vertelde dat die wachtte tot we een steen zouden omdraaien, dan kon hij eten. Maar wat het meeste deugd deed was gewoon nog eens in de onderwaterwereld te mogen vertoeven en we weten nu dat je duiken niet afleert. Bijna 30 jaar trainingen in het zwembad hebben ervoor gezorgd dat we ons op ons gemak voelen tussen de vissen. We kunnen het nog. Leo kan op zijn twee oren slapen, ik zal de koralen op Bonaire niet kapot stampen. Maar eerst nog de papierwinkel in orde krijgen, lijkt niet zo simpel. Wordt vervolgd.

Meer.....