Albufeira 2 oktober 2018

Vanmorgen was het 23°C toen we opstonden, alle luiken heel de nacht open. Dat begint er eindelijk een beetje op te trekken. 25°C bij het opstaan vond ik al te veel. Gelukkig gaan de scherpste kantjes van de hitte er nu zo stilaan toch wat af. Maar het grootste genoegen van de dag blijft nog altijd zwemmen. Nu dus niet meer in Alvor, want we zijn weer in Albufeira, maar hier in de haven lukt dat ook. En als we al eens een uitstap aandurven onder die verzengende zon, dan is het iets dat verband moet houden met zwemmen. Zo trokken we naar Alte. Onze gps koos de kortste route, smalle baantjes door kleine dorpjes, langs uitgedroogde landschappen… en in Alte konden we onze Mus parkeren dicht bij de Fonte Pequena, de kleine bron met mooie waterpartij. Nog een paar honderd meter verder vonden we dan de Fonte grande, de grote bron, beter dan Sun parks. Nee geen glijbanen, maar heerlijk fris bronwater in een mooi waterbassin, opgetrokken in natuurstenen, echt mos, geen chloor, zalig. Voor we terug naar Albufeira reden wilde ik toch nog wel eens langs de waterval ten zuiden van het dorp, Cascata Queda de Vigario. In de vroege lente stonden we daar al eens, badpak bij de hand, in de motregen. Maar wegens de regenval stortte het water toen met veel geweld naar beneden, in een kolkende, bruine watermassa. Geen zwemmen dus. Eens kijken hoe het er in de zomer uitziet, na maanden zonder regen. Op de parking stond maar één auto. Beetje raar. We begonnen aan de steile afdaling en Leo zei: “Je weet toch dat we dat allemaal weer naar boven moeten?” Maar voor een zwempartijtje onder een waterval moet je iets over hebben. Ik had trouwens mijn badpak aangehouden. Bijna beneden zagen we een kussend jong koppeltje. Die ene auto weet je. Wij verder. Ik vond het raar dat we het water nog niet ‘hoorden’ vallen. En dan zagen we het, droog. Ongelooflijk. Dus al het water dat we daarstraks uit de bronnen zagen komen verdwijnt ergens in het dorp. Tja water is kostbaar.

Ondertussen zijn we bezig ‘schoon schip’ te maken. Of toch iets in die aard, poetsen, wassen en inpakken om naar België te rijden, naar het buitenland zegt Leo. Hij heeft Sardientje al een grote beurt gegeven en de ankerketting heeft op de steiger gelegen om te ontzouten. Maar veel klussen mogen wachten tot de winter. Dan is het niet zo heet. Dus, bootje, tot weerziens, ergens in november.

Meer.....