We slapen al 14 nachten bij Culatra en we hebben het hier best naar onze zin. Van de ‘beschaving’ verhuizen naar een plekje dichter bij de natuur is niet zo moeilijk. Dat voelt altijd prettig aan. Je huisje helemaal omringd door water, romantisch. Alleen kan je op dat water niet lopen. Een beetje gevangen dus op je boot? Wij voelen dat zo niet aan. We genieten van de rust, van het alleen zijn. Maar we zijn toch blij dat we Sardientje hebben om ons naar het eiland te brengen, want we hebben af en toe wat beweging nodig en er moet ook op eten gejaagd worden. Dat doen we in de drie kleine mini mercado’s. Wat je in de ene niet vindt, zoek je maar in de andere. En als we iets niet vinden, zetten we die behoeften even aan de kant. Elke dag een paar uurtjes naar het eiland dus. Als Sardientje niet vaart, hangt ze aan bakboord, omhoog tegen onze She. Leo is ondertussen al heel handig geworden in het opheisen en neerlaten. Als hij zegt, dat hij de auto uit de garage haalt, weet ik dat ik me mag klaarmaken om aan land te gaan. Van de zeventig zeilboten die hier voor anker liggen, hebben wij de kleinste auto. Ik moet toegeven dat André en Hélène van de Allegra ook een kleintje hebben. Daarstraks kwamen ze ermee op bezoek. Nadat wij eergisteren te lui waren om op hun uitnodiging in te gaan (onze auto stond al in de garage) kwamen ze zelf tot bij ons om afscheid te nemen. Morgen varen ze weg. Bedankt Hélène voor de lekkere cocktail. De crew van de Teragram mogen we trouwens ook bedanken. Vorige week kwamen ze ons ophalen met hun, iets grotere auto, en samen trokken we met de ferry naar Olhao voor een leuke dag wandelen, shoppen, eten en babbelen.
Maar de meeste dagen zijn we dus gewoon ‘op ons gemak’ met ons twee. Gelukkig hebben we meer dan genoeg elektriciteit dank zij de zon. Water, daar waren we, tot vandaag, eerder zuinig mee. Gisteren zagen we echter een ‘waterboot’ water leveren bij de buur. Hij had toen niet genoeg van dat kostbare spul, maar vandaag kon het wel. Al onze tanks zijn weer vol, voor vijf euro, en een fooi.
Met alles wat we aan boord hebben, kunnen we het nog gemakkelijk uithouden achter ons anker tot 15 september. Dan begint onze negen maand ‘laag seizoen’ in Albufeira. Ons plaatsje is gereserveerd.

Weer zoveel zomerdagen verder. Het schooljaar nadert. Kriebelingen bij velen van jullie. Wij leven natuurlijk mee, maar voor ons verandert er weinig. Geen werkdagen, geen verlofdagen. De weekends zijn wel drukker op het water, dat voelen we. En die laatste zondag in Sanlucar was natuurlijk mega druk. Gratis sardines, gratis brood en gratis bier. Maar een plaatsje aan de grillen, daarvoor moesten we veel geduld hebben en daarom bakten we de sardines aan boord van de Teragram op hun gasbarbeque. Dat werd meteen het afscheid van Cliff en Stef want zij bleven nog wat rondhangen op de rivier en wij vaarden maandag naar Ayamonte. Deze keer hadden we voor de 18 mijl geen motor nodig. De stroming en de 1 tot 2 bft. noordenwind deden het werk. Alhoewel, Leo had toch ook heel wat werk. We hadden alleen de genua staan, maar die moest de hele tijd van stuurboord naar bakboord en omgekeerd, omdat de Guadiana veel kronkels heeft en je mag ook geen enkele boei missen. Geen rechte koers dus.
In Ayamonte bleven we deze keer 3 nachten, comfortabel, rustig, minder heet, net zoals we het verwacht hadden. Maar er gebeurde dan toch iets dat je niet echt verwacht. ‘t Is te zeggen, voor mij was het de tweede keer op heel mijn vaarcarriere. Er kwam een Franse boot toe en hij leek dicht bij ons te zullen aanleggen. Dan stap ik daar altijd naartoe om te helpen. Eerste poging, niet goed, achteruit. Tweede poging, niet goed, achteruit. Ondertussen kwam er een Fransman bij mij staan om ook een handje toe te steken. Die begon te roepen, à gauche, à droite, arrêtez… Uiteindelijk was de boot zo dichtbij dat er een landvast kon gegooid worden. Ik kon het pakken, maar wat bleek. De ‘matroos’, een man van zowat mijn leeftijd, had het touw gewoon in zijn handen. Het lag niet vast. Als ik trok, trok ik de boot niet dichterbij, maar trok ik hem van het dek. Allé, in de veronderstelling dat ik de sterkste was. Weer achteruit, tegen de buurboot… Wat hebben we geleerd? Veel fenders hangen, want je weet nooit wie je buur zal zijn.
Ondertussen is het voor even gedaan met landvasten en fenders. We liggen sinds gisteren achter ons anker bij Culatra. Het is de eerste keer dat we hier weer zijn, na Leo zijn val van vorig jaar. En deze voormiddag was het de eerste keer dit jaar, dat Sardientje nog eens uit de zak mocht voor een bezoek aan het eiland. Onze Honda 2PK deed het voorbeeldig. Hij koestert dus geen wrok, nadat Leo hem, vorig jaar, mee onder water sleurde. En dat ik met een natte poep terug ‘thuis’ kwam, daar kan Sardientje niets aan doen. De schuld van de golven.
Het weer ziet er rustig uit. We hopen hier een tijdje te kunnen blijven.

We waren hier al eens in 2017 en dus was het een beetje thuiskomen, maar langs de andere kant ontdekten we toch ook weer nieuwe dingen. Buiten de pittoreske straatjes en enkele gebouwen die als toeristische attractie beschouwd worden ging mijn aandacht deze keer uit naar Los Corrales. Dat zijn visvallen, dammen in de zee, in een ronde vorm. Bij Rota waren er ook, maar wat verder weg van de haven. Hier kan je er niet naast kijken, tussen de haven en de vuurtoren liggen er vier. Vroeger dacht ik dat ze gemaakt waren om badgasten te beschutten tegen de golven, maar ze zijn een paar honderd jaar geleden gebouwd om vissen te vangen. Bij hoogwater komen de vissen over de dam en bij laagwater zijn ze gevangen. Dat wilde ik wel eens van heel dichtbij bekijken. Gisterenavond was het tegen 22.00 uur eb, en de zon ging onder omstreeks 21.30 uur. Ideale omstandigheden, niet meer te heet en geen massa mensen. Wij op stap. Ik nam mijn watersandaaltjes mee en Leo zijn oude teenslasjen. Achter de dammen liepen mensen met netjes en emmertjes te zoeken in de plassen. Ik klauterde op een dam, liep er een stukje over en geraakte er ook weer zonder schrammen af. Leo dacht dat ik genoeg gezien had maar ik wilde ook nog in de plassen gaan kijken. Hij volgde mij maar… zijn slasjen zogen zich vast in het zand en de riempjes sprongen los. Hij kon ze terug vastduwen maar het gebeurde telkens opnieuw als hij door het water stapte. Ik kreeg de slappe lach. Niet beleefd, weet ik. Maar hij plaagt mij ook genoeg. Dan maar verder op blote voeten, hopend niet in glas of op scherpe stenen te trappen.
De zon stond nog te hoog, maar na een drankje bij ‘Bigote’, wij noemen het Bij God, kon ik nog wat foto’s maken van de zonsondergang.
Geen vissen gevonden in de visval gisterenavond, maar rond onze boot zijn er veel kleintjes en die doen zich te goed aan de aangroei van onze boot. Leo is bij zijn dagelijkse zwembeurt, de algjes te lijf gegaan met spons en vod. De schroef moest hardhandiger aangepakt worden. Maar wat hij de ene dag proper maakt is de dag erna alweer begroeid. En wat opvalt, alle schippers klagen erover. In Porto Santo was het een Duitser die vloekte op de werf van Portimoa. Hij had het onderwaterschip daar in de antifouling laten zetten en het was nog nooit zo begroeid op 3 maanden tijd. Hier in Chipiona was het onze Spaanse buur, die ik gisteren hielp bij het aanleggen. Hij was met een mes in het water, iets in de schroef? Een marineiro, die de steigers kwam reinigen, zei dat hij niet mocht zwemmen! Daarop hadden we een babbel en de Spanjaard zei dat de algen dit jaar groeiden zoals nooit tevoren? Warmer water? In ieder geval, volgende lente moet onze She weer een grondige beurt krijgen op de kant. En, in ons achterhoofd denken we ook al aan de Guadiana. Een paar nachten op de rivier doet de zoutwateralgen afsterven. Maar het kan op de Guadiana, in de zomer, zo heet zijn. Langs de andere kant is het er ook zo heerlijk rustig. We zijn er een beetje verliefd op. Maar eerst Mazagon en Ayamonte.

We zijn in Spanje, maar Marokko zit nog een beetje in ons hoofd. Op het havenkantoor, hier in Rota, vroeg men niet waar we vandaan kwamen en waar we naartoe gingen. Normaal doen ze dat wel, maar de siësta moest eigenlijk al begonnen zijn, overuren. We vertelden toch maar dat we van Rabat kwamen. De dame op het kantoor keek ons verbaasd aan? Rabat? En dan?
Voor het oversteken van drukke straten zijn we ook nog in Marokko modus. Daar stopt geen enkele auto voor een zebrapad. Levensgevaarlijk. Daarom zijn we nu nog altijd geneigd te wachten tot de auto’s stoppen. Dan zeg ik tegen Leo: Ga door, dat is lastig voor de automobilist. Hij dan: Het kan een Marokkaan zijn aan het stuur…
De Spanjaarden, dat vinden we een tof volk. Om te beginnen de jongedames, een streling voor het oog, veel bloot, mooi bruin. Want Rota is een badplaats, een beetje een schiereiland met aan weerszijden kilometers zandstrand. Iedereen is zomers gekleed en de helft van de mensen draagt een plooistoeltje voor op het strand. Bijna geen buitenlanders, we horen alleen maar Spaans en we zien alleen maar Spaanse nummerplaten. De Spanjaarden zijn spontaan, maken samen plezier, zingen en ze zijn heel hartelijk als we ergens iets gaan eten of drinken. Als we proberen Spaans te spreken vinden ze dat geweldig en ze verbeteren ons. Op de dienst voor toerisme reserveerden we voor een rondleiding in de vismijn, langs de vissersboten en een etentje bij de Coöperative de Pescadores. Ze wisten meteen te vertellen dat dit enkel in het Spaans kon. Dat we dit geen probleem vonden werd heel goed onthaald. De rondleiding was interessant, we leerden wat bij en de vis was lekker. Morgen bezoeken we met een gids het Castillo de Luna. Het kasteel, dat er meer uitziet als een burcht, herbergt tegenwoordig gemeentelijke diensten. Met een gids kom je op plekjes waar je anders niet binnen mag, vandaar weer een Spaanse rondleiding.
We hebben het hier naar onze zin in Rota. En dit jaar zijn we nog niet gesmolten van de hitte. Leo liet in de winter een zonnescherm maken van stevig zeil, en dat haalt de temperatuur binnen toch enkele graden naar beneden. Verder hebben we gewoon geluk dit jaar dat we nog geen ‘hittegolf’ hadden zoals helaas in België wel het geval was de voorbije dagen. Maar stilaan schuiven we natuurlijk op, richting Albufeira. De volgende halte wordt Chipiona, 16 mijl. Maandag misschien. ‘Inshallah’ zegt Leo dan. Waarop ik antwoord ‘Astgodblieft’. Dat hoorde ik mijn moeder zo vaak zeggen.

Salé 10 juli 2019

Ik heb Rabat vervangen door Salé. Rabat ligt aan de overkant van de rivier. Dat vraagt wat moeite om daar te komen en de medina van Salé wandelen we zo binnen.
Vertellen over Marokko is in de eerste plaats vertellen over de mensen. We hadden al een paar leuke ontmoetingen de eerste dag, maar Mohammed zullen we nooit vergeten. We liepen rond door de echt wel heel smalle straatjes van Salé, toen hij vroeg of hij iets kon doen. We bedankten hem en gingen verder op verkenning. We vonden geld, we kochten groenten, eieren, veel fruit en een lang kleed voor mij. Het kleed was spotgoedkoop en ik dacht dat ik het misschien wel eens kon aandoen. Niet dus. Want ondertussen merk ik, dat veel, vooral jongere vrouwen, gewoner gekleed zijn en vaak zonder hoofddoek. Dan kan ik hen daar maar beter in steunen. Maar de man en de vrouw van de winkel vonden het wel geweldig. En wat voor ons belangrijk was, de man wandelde ons voor, naar een tijdschriftenwinkeltje van 1,5 m breed waar we een kaartje konden kopen voor internet van Maroc Telecom. Het was bij Younnes en het was er erg druk. Hoog tijd, om verderop, een koffie te drinken, op het voetpad, tussen allemaal mannen, want Leo wilde kijken of hij het in gang kreeg. Dat lukte niet en toen stond Mohammed daar plots weer. Alles ok? Deze keer waren we blij met wat hulp. We zochten onze Younnes en vonden die niet meer. Wel veel andere winkeltjes. In één van die winkeltjes wilde men helpen, maar men merkte dat het kaartje defect was. De klerenverkoper kwam er aan te pas (dat winkeltje wist ik nog) om ons weer tot bij Younnes te brengen… Eind goed al goed. Het internet werkt. Daar zijn we blij mee, want dat van de haven is een brokkelpak, om Leo zijn woorden te gebruiken. Mohammed wilde niets aannemen, maar gaf het adres van een Riad en zei dat het eten daar heel lekker was. Hij bleek een gids te zijn en wilde ons wel eens gidsen door Rabat. We spraken af voor woensdag.
Dinsdag gingen we tajine eten in die Riad, heel lekker. Van daar trokken we naar de Souk. Straatjes van soms geen meter breed, waar men echt alles verkoopt. Een doolhof, nooit gezien. Leo kocht bij een jongetje, voor 1 dirham, een bussel muntplantjes. Maar de moeder kwam ons nagerend. Ze had mooiere plantjes voor ons. Ondertussen kregen we zin in een glaasje thee. Leo merkte op, dat hij mij beter op de boot kon laten, want dat het alleen maar mannen waren die thee dronken. Maar toen we een proper theehuisje binnen keken begon er meteen een oude man te wenken om binnen te komen. Er stond water te koken, maar er was geen uitbater te zien. Je moet hier veeeel tijd hebben. De thee was lekker en de uitbater maakte veel foto’s van mij en Leo, ook selfies met zichzelf erbij.
Toen we de weg terug zochten kwamen we een ‘student’ tegen (met lang zwart gewaad) die ons wat uitleg wilde geven over Salé, de moskee, de medersa, een mausoleum… We hadden moeite om hem te volgen en toen we aan het enorme kerkhof kwamen vonden we het genoeg. Leo nam geld in zijn handen om hem een fooi te geven en het werd zowat uit zijn handen gerukt. We hadden er geen goed gevoel bij. Heel wat bijgeleerd.
Nog moe van gisteren vertrokken we vanmorgen met Mohammed naar Rabat. De rivier gingen we over met een roeibootje en ondertussen gaf Mohammed uitleg op al onze vragen. We wandelden eerst naar de Kasbah des Oudaias. Terwijl we thee dronken en ik, samen met een zwarte kat, van mijn zoetigheden genoot, kreeg Mohammed het aan de stok met de ‘toeristenpolitie’. Hij had blijkbaar niet al zijn papieren mee en niet de juiste vergunning om te gidsen? We hadden met hem te doen. Na een tijdje moesten we allemaal naar het politiebureau. We werden ondervraagd en ze wilden een kopie van onze paspoorten. Wij mochten na een kwartier de straat op. Mohammed moest blijven. We liepen wat verdoofd door winkelstraatjes te slenteren en besloten de ‘bezienswaardigheden’ van Rabat voor andere dagen te bewaren. Een omweg langs één van de weinige supermarkten kon er nog af.
Benieuwd naar de volgende dagen. Wat rustiger aan doen om te beginnen.
En oh ja, Mohammed stuurde via whatsapp, een afschrift van zijn vergunning als gids.

Porto Santo – Rabat 487 mijl
105 uur en een kwart gevaren, waarvan 51 uur op motor
heel de tijd tegenstroom van een halve knoop tot één knoop

woensdag
De voorspelde noord bleek eerder noordoost te zijn, aan de wind dus. Vier beaufort, soms vijf, we waren vlug om een reef te steken want met een woelige zee daarbij, leken we soms in een wasmachine te zitten. De gitaar ontsnapte uit haar touwtjes en vloog door de boot. Ze kreeg een plaatsje in het bed in de voorpunt. Het weerstation wipte van zijn haakjes en vloog tegen de grond. Daarna volgde Leo, een smak tegen de kaartentafel, blauwe plek en blauwe teen. Ik lag op de zetel te rusten en schoof met matras en al op de grond. Leo lachen. Dat werd mijn eerste blauwe plek. We kregen veel zeewater over ons dak, lang geleden. De kuip bleef redelijk droog, leve de vaste buiskap. Om beurt moesten we overgeven, geen zin om warm eten te maken. We overleefden op Madeira bananen, Maria koekjes en gembersnoepjes.

donderdag
De zee kalmeerde, de wind bedaarde, de motor mocht meedoen. Het leven werd weer normaal.

vrijdag
Beetje wind, maar op kop. Onze Yanmar bleef dapper draaien. Leo hevelde 40 liter diesel uit kannen in de tank. En we gingen rekenen. Hoeveel verbruikt? Hoeveel mijl te gaan? Hoeveel uren nog te draaien?
Dat zorgde voor wat onrust, want onder normale omstandigheden zouden we genoeg hebben. Maar er kunnen altijd onvoorziene dingen gebeuren. En we spreken niet graag onze reserve aan.
Tegen de avond, waren we blij toen de voorspelde wind eindelijk kwam. Natuurlijk was die veel sterker dan verwacht zodat Leo om half twee ‘s nachts, het dek op moest om een reef te steken. Mijn taak bestond er in, zoals gewoonlijk, te zorgen dat hij zich niet vergeet aan te lijnen, de motor aan te zetten, naar de wind te sturen, verschillende keren te roepen “Pas op voor de giek”, de val van het grootzeil lossen, ze later weer aanhalen, terug de oorspronkelijke koers varen. Daarna, samen in de kuip genieten van een rustigere boot en dat alles onder een overweldigende sterrenhemel. Met melkweg!

zaterdag
Wispelturige wind, soms vijf beaufort en even daarna bijna windstil. Windstil betekent geen snelheid, geen stuur, dan moet de motor helpen om niet dwars in de golven te gaan… Wat moeilijker om wacht te lopen. Bovendien draaide de wind nogal eens, dus kwam er heel wat trimwerk aan te pas.

zondag
Heerlijk rustig zeilen. De wind schommelde tussen twee en drie beaufort, maar we lieten de reef steken. Lage snelheid, maar voor het hoogwater van Rabat in de vroege ochtend, waren we toch veel te laat, dus gingen we voor de late namiddag.
De aanloop viel mee, de deining was maar een goeie meter. Een mijl voor de ingang riepen we de haven op, maar het duurde nog drie kwartier voor het bootje kwam om ons voor te varen. Wat een opluchting toen we onze pilot zagen, lachende gezichten, duimen omhoog en daar gingen we. Gelukkig moesten we niet zelf onze weg zoeken. Onvoorstelbaar hoe druk het was op de rivier, bootjes, kano’s, jetski’s en zeker honderd zwemmers langs alle kanten. Bienvenu, merci d'être venu dans notre pays… Wat een onthaal! Ook de douane, de politie, de drugshond waren allemaal heel vriendelijk. De hond was een herder, maar onze boot is moeilijk toegankelijk voor een hond en daarom heeft hij wat aan de buitenkant gesnuffeld. De man van de douane deed een paar kasten open, maar we moesten vooral veel schrijven. Ze weten hier nu zowat alles van ons. De politie nam onze reispassen mee en zou die terug brengen. Zo lang mochten we niet van boord. Pas om 23.00 uur kwam de politie onze papieren terug brengen. Ik was toen al lang vertrokken voor mijn ronddeklokslaap.

Over enkele dagen vertellen we over Rabat. Alvast zeggen dat we onder de indruk zijn. We wandelden naar de medina voor dirhams, internet en eten. Een avontuur op zich.

Porto Santo 2 juli 2019

We blijven dus niet tot 5 juli. We gaan morgen al vertrekken richting Rabat. Waarom? Alle bezoekers moeten hier weg want er komen boten liggen voor een race. En waarom toch Rabat? Omdat Mohammedia gesloten is. We houden al enkele dagen de weervoorspellingen in de gaten en perfect is het natuurlijk nooit, dagen met te veel wind en misschien ook een dag met te weinig. En, de wind en de golven zullen niet komen van waar we ze graag hebben, maar we moeten er door. We hopen vooral dat de omstandigheden om Rabat aan te lopen meevallen. Geen zware wind, geen hoge deining, liefst bij dag en zo dicht mogelijk bij hoog water. Als alles normaal verloopt komen we daar toe op zondag. Leo heeft al naar de haven getelefoneerd om te laten weten dat we komen en ondertussen weten wij nu ook dat we het juiste telefoonnummer hebben om contact op te nemen voor het aanlopen. We moeten namelijk wachten op een rib die ons gaat binnen loodsen en volgens de verhalen die ik las verloopt de communicatie via marifoon niet altijd even vlot. Natuurlijk las ik ook rampverhalen van boten die, binnen de buitenste strekdammen, dwars gesmeten werden door brekers, niet goed voor mijn welbevinden...
De kleine maand die we hier op Porto Santo woonden waren wel heel rustig en relax. We woonden graag in deze haven. Niet groot, zelfs geen genummerde plaatsen, geen beveiligingshekken, alles heel gewoon, even terug in de tijd eigenlijk. Net zoals het sanitair, netjes maar wat verouderd. De wasmachine, dat is de max. Die is gratis, maar je moet de files van wasgoed erbij nemen. En Maria, de dame die de wasmachine bedient, krijg je er ook bij. Ze helpt waar ze kan. Achter de rug van Maria probeerde een man zijn wasgoed een plaatsje op te schuiven in de rij. Maar dat was buiten mij gerekend. Ik zette meteen zijn tas terug.

Wassen hoefde niet elke dag. Maar Leo ging wel elke dag het water in met snorkelgerief, om een deeltje van het onderwaterschip te poetsen, algen verwijderen. De boot kon vorige winter niet uit het water, te laat gevraagd, plaatsgebrek. De andere dagelijkse activiteiten waren: wandelen, boodschappen doen in de Pingo Doce, veel terrasjes, gaan eten of eten maken, siesten, lezen, babbelen met de buren, tv kijken...
En af en toe een grotere uitstap. Ik wilde naar de top van de Pico Branco. Met de taxi lieten we ons naar het beginpunt van de wandeling brengen, helemaal in the middle of nowhere. De taxichauffeur gaf voor alle zekerheid een telefoonnummer voor als we weer wilden opgehaald worden. Het was ‘maar’ 3 km heen en 3 km weer, maar wel bergop, op het einde alleen nog maar trappen, tot op 450 m hoogte. Ik bleef regelmatig wat achter, want Leo heeft meer vermogen dan ik en soms ging mijn tikker ook wat sneller omwille van de duizelingwekkende diepte. Maar het was meer dan de moeite, een uitzonderlijk decor en prachtige panorama’s. Terug aan het beginpunt, beslisten we, dapper als we zijn, de 8 km terug naar de haven, te stappen. Maar dat heeft Leo zich achteraf beklaagd. Zijn rechterbeen, dat vorig jaar zwaar gehavend was, werd weer dikker en roder, kreeg bulten en het deed pijn. Dat werd rusten, been omhoog, volgende keer niet overdrijven.
De volgende dagen zullen de benen niet zoveel werk hebben, weer vier dagen opgesloten in de boot. Of is dat juist het toppunt van vrijheid? Geen regels, geen wetten van landen, naties… Alleen maar zorg voor elkaar en de boot. Zeker voor de boot, want zij zorgt ook voor ons.
Omdat jullie onze weg zouden kunnen volgen zal Leo af en toe een broodkruimeltje laten vallen.

Hier zie je onze laatste positie op WinLink

Porto Santo 6 juni 2019

Als je iets wil zien dat je nog nooit zag, moet je iets doen, dat je nog nooit deed. Wij wilden Porto Santo zien. Dus begonnen we zaterdag aan onze 487 mijl, voor ons, een nieuw record. Wat het zeilen betreft, verwachtte ik niet echt nieuwe belevenissen. Water is water, dacht ik zo. Maar ik kreeg iets totaal nieuws, zeeziekte. We waren nog geen uur weg of ik gaf al over. We zeilen al het 14 de jaar met onze She Twins, daarvoor 6 jaar met onze She Witch en daarvoor een jaartje met onze Ushuaia. Al die jaren was ik een held in het niet ziek worden. Ik begrijp het niet. Leo begreep het wel. Zijn uitleg: “Er zijn zeilers die al zeeziek geweest zijn, en er zijn er die nog zeeziek moeten worden.” Zo simpel is dat. Ik ondervond dat het niet gewoon wat overgeven is, een doffe ellende, dat is het. Tot niets in staat, onmogelijk iets in het logboek te schrijven, niet in staat te gaan plassen zonder overgeven… overal de emmer mee. Na een dag ziek vond ik het genoeg en begon te graven in de voorraadkast aan bakboord waar de boordapotheek zit, emmer bij de hand. De vervallen stugeron die Walter ons in 2015 voorschreef zat nog in de juiste doos. Inslikken, motilium erbij en liggen… Dank u Walter. Zondag was ik weer een mens.
Wat het zeilen betreft had ik niet veel gemist.
Zaterdag, noord 2 bft, te weinig wind, te veel golven.
Zondag ging het beter, noord 3 tot 4 bft. Leo boomde de genua uit en met een bulletalie op de giek vlinderden we zuidwaarts. Tegen zonsondergang kregen we af en toe 5 bft en de zee bouwde zich op. Leo stak een reef in het grootzeil. Met iets mindere snelheid, zeilden we veilig de nacht door, vergezeld door een maanloze, prachtige sterrenhemel en lichtgevend plankton.
Maandag, ongeveer hetzelfde scenario, maar wel af en toe spatten in de kuip.
Dinsdag gingen de poppetjes aan het dansen. De wind draaide en we kregen een koers aan de wind, stampen, zeewater over het dek en de luiken, oncomfortabel. Koken en afwassen: topsport. Onze laatste nacht gingen we in met twee reven in ‘t grootzeil en een klein fokje, laatste loodjes, lange nacht, vermoeiende wachten.
Woensdag na het ontbijt zag Leo land. Volgens de geplogenheden op zee had hij daarom recht op een extra portie rum. Maar gezien we geen rum aan boord hebben, hebben we dat ‘zee-gebruik’ niet gevolgd. En sorry, Jan Van Hex, we hebben ook dat andere gebruik om een munt te werpen bij de havenuitgang, niet gevolgd. Gelukkig liet ik in de kapel van Nossa Senhora da Orada een kaarsje branden, zodat we een veilige overtocht hadden.
Maar ernstig nu. We zijn tevreden over deze oversteek. Soms wat pittig en dat waren we de laatste jaren niet meer gewoon. Onze trajecten langs de kust planden we bij voorkeur op dagen met rustige omstandigheden. Gelukkig hadden we deze keer altijd een bezeilde koers. We verbruikten amper 15 liter diesel om met een comfortabele snelheid door de trafic lanes te gaan. En nog meer gelukkig was ik met de gribfiles die Leo ‘s avonds met de SSB, (korte golf) binnen haalde. Een hele geruststelling om te weten welk weer er zit aan te komen.

En nu kijken we een hele tijd niet meer naar het weer. Porto Santo valt mee, we liggen aan een steiger met vinger, we betalen maar 120 euro voor een maand, we hebben nog hier nog veel te verkennen, we blijven hier even wonen. Maar voorlopig doen we het kalm aan, landziek. Na 24 uur beweegt het land nog steeds en ook de douche en ook de stoel in het restaurant… We wonen hier graag.

Als alles naar wens verloopt komt ons volgende bericht uit Porto Santo, het eilandje ten noorden van Madeira. Morgen willen we vertrekken. We houden al dagen de weervoorspellingen in de gaten. Een beetje spannend, want we willen ‘normaal’ weer voor een dag of vijf. Het is namelijk zo’n 500 mijl tot ginder en daar gaan we toch een tijdje over doen. Onze voorraad diesel, 140 liter, is niet voldoende om tot ginder te motoren. We rekenen dus op wind. Voor Leo mag die goed waaien, ik hou het liever wat kalmer. Om te beginnen gaan we nog te maken krijgen met een stevige levant. In de straat van Gibraltar is het al een paar dagen goed aan het blazen en dat voelen we tot hier, aan de wind en de golven. De eerste twee dagen gaat Leo dus zijn wind krijgen. Daarna zou het rustiger worden. En ik ben blij dat de meeste weersites het hierover eens zijn. Volgens Cornell, schrijver van de bijbel voor de lange afstandszeiler, is de zomer de beste tijd om deze tocht te maken. En, de stroming zit in dit gebied lichtjes naar het zuiden, alle beetjes helpen. Maar het meeste voordeel gaan we hopelijk hebben van de hier overheersende noordenwind. Verder is het opletten voor een paar ‘gevaarlijke’ zones. Het stuk van de oceaan waar we zullen varen is overal 4000 m diep, behalve dan op een paar plaatsen waar het maar 20 m of 40 m is. Daar mag je brekers verwachten. We krijgen liever geen tonnen water op ons gesmeten. Daarom gaan we daar in een boog om heen.
Dan wil ik nog vlug vertellen dat we volgende winter graag terug in Albufeira willen wonen, maar met een zeilboot weet je niet altijd waar je terecht komt. We hebben toch alvast ons plekje gereserveerd.
Ziezo, nu weten jullie een beetje wat ons te wachten staat. Vier of vijf dagen, geen telefoon, geen internet… Als het lukt met de zender, zal Leo alle dagen een puntje zetten op de kaart. Je kan dit volgen op onze website, bovenaan rechts bij WinLink.

Na een paar dagen België, terug bij Leo in Albufeira. Ik wilde de uitvaart van ex-collega Liesbet niet missen. We hebben een groot stuk van ons leven samen voor kinderen en voor elkaar gezorgd. Dat schept een band, anders dan familie, maar minstens even intens. Ik ben blij dat ik er bij was. Het deed zo’n deugd bij mensen te zijn met hetzelfde gemis, het deed zo’n deugd herinneringen op te halen… alleen spijtig dat jij er niet bij was Liesbet.
Maar ondertussen zit ik dus weer in het warme zuiden. Zoals gewoonlijk was Leo vroeg uit de veren voor zijn lange ochtendwandeling. Ik koos een rustige wandeling langs de boatyard naar de haveningang en dan over de dam tot aan het rode baken. Onderweg kom ik langs een klein strandje, Praia da Baleeira. Het lag er zo rustig bij, en meer nog dan anders voelde ik de verleiding hier te komen snorkelen. Dus, na de mannenkoffie, begon ik te argumenteren tegen Leo. Zwemmen doet hij elke dag, maar liever in de namiddag, en liever rond de boot, geen zand aan je voeten… Toch wist ik hem te overhalen. Het zou mooi zijn als de drone foto’s kon maken. Voor de drone liever niet te veel wind en in de namiddag komt de Nortada. Het was eb, en in de namiddag zou er zelfs geen strand zijn. En alhoewel hij zijn 10000 stappen al had, stapte hij toch mee naar het strandje. Het was zalig, in het begin wat koud, maar dat had ik verwacht. Niet verwacht was, dat de meeuwen weer onmiddellijk in de aanval gingen. Ons ‘wesp’ was nog maar pas opgestegen of ze kwamen al luid krijsend aanvliegen. Met drie waren ze, eentje was heel dapper en maakte duikvluchten rakelings langs de drone. Ik was er niet gerust in. Na de landing bleven ze ons, van boven op de rotsen, in de gaten houden. Zij waren de enige toeschouwers. Voor de rest waren we helemaal alleen. Je kan niet met de auto bij het strandje, geen ‘toerisme’ dus.
Dat vinden we leuk aan Albufeira. Als je een kwartiertje wil stappen, kom je langs een prachtige rotskust, goed voor uren wandelplezier. Alleen bij de strandpaviljoenen waar je met de auto kan komen, wil het wel eens druk zijn. Daar heb ik geen probleem mee. Iedereen mag van de Algarve genieten. Er zijn nog genoeg plekjes waar je alleen kan zijn met de zee. Laat ons hopen dat de Portugezen zo slim zijn het zo te houden. Want er wordt hier veel gebouwd.
En tot slot nog even vertellen dat we zeker in de haven blijven tot einde mei. Daarna zal het van de windvoorspellingen afhangen wat we gaan doen.